Vroeger las ik veel, heel veel. Op school raffelde ik al mijn taal en rekenwerk af, want als je klaar was mocht je iets voor jezelf doen. Ik ging dan altijd lezen.

Ik las de hele boekenkast leeg, en daarna begon ik weer van voren af aan. Na school ging ik altijd vlot naar huis, want daar wachtte nieuwe boeken van de bibliotheek op mij.

Boeken met boete

Helaas was er een probleem. Namelijk de bibliotheek. Ik weet niet hoe ik het voor elkaar kreeg, maar elke keer als ik mijn boeken in kwam leveren, had ik er boete op staan. en niet zo'n klein beetje ook. Ik heb mijn spaarpot best vaak leeg moeten kieperen op de toonbank van de bieb.

Ook ben ik eens een boek kwijtgeraakt.
Ik had de 'Je boeken zijn te laat' briefjes die thuisgestuurd werden genegeerd.
En stiekem verstopt voor mijn ouders. Ik wist namelijk echt niet meer waar dat boek gebleven kon zijn... Op het einde werden de briefjes steeds bozer. Zelfs rood onderstreept.  Ik werd een beetje bang, helemaal toen mijn ouders de briefjes vonden.. Het verhaal eindigde dat ik stond te huilen in de bibliotheek. En dat de bibliotheekmevrouwen mij zielig vonden. Ik moet toegeven, toen was ik nog heel klein en schattig, dat zou mij nu niet meer lukken.

Bezoek aan de bieb

Sindsdien ben ik een beetje bang geworden voor de bibliotheek. Ik heb me er al tijden niet vertoond. Tot een paar maanden geleden. Mijn mondeling voor Nederlands (12 boeken bespreken) kwam eraan. Dus ik moest de boeken maar eens gaan lezen. Dapper ben ik de bieb ingelopen, heb de boeken gezocht,
en ik ben er weer mee naar huis gegaan: missie geslaagd. En zo eng was het niet eens.

Betalen

Nu komt mijn jeugdtrauma weer naar boven, iedere keer als ik de stapel met boeken voor me zie liggen. Een klein laagje stof is er op neergedaald, aangezien ze er al bijna twee maanden liggen. En het eerste 'Je boeken zijn te laat' briefje is al binnen... Ik denk dat ik zo maar eens ga beginnen met mijn spaarpot om te kieperen.