Het verbaasde David toen het bleek dat de nieuwe baboe een meisje van zijn leeftijd was. Een mager, Indonesisch meisje met klitten in het zwarte haar.

Dit verhaal is geschreven door Sri Putri Syarifudin (15) als inzending voor de wedstrijd Talent voor Taal. De komende weken publiceren wij de tien beste verhalen met thema 'Vriend & Vijand' op ons blog. Op 30 oktober vindt de prijsuitreiking plaats.

David kan amper Indonesisch, maar probeert met de weinige woorden die hij bezit toch een praatje te maken met haar. Ze negeert hem volkomen. Haar naam weet hij niet eens. Zijn ouders zeiden dat ze haar slechts 'baboe' moeten noemen. Baboe. Hulpje. Slaafje.

"Nama apa?"

"Hoi," zegt David tegen haar achterhoofd. Het meisje blijft doorgaan met het snijden van de ananas. Het mes tikt op de snijplank, als een ongeduldige klok. David schraapt zijn keel en vervolgt. "Nama apa?" Heel even is het ritmische getik uit evenwicht. Ze herstelt zich gelijk en gaat door.

"Nama saya David." Het is raar om je je voor te stellen aan je hulpje dat al een paar dagen verblijft in je huis. En vooral met een slechte uitspraak. Hij stapt naast haar en pakt de snijplank als ze het mes neerlegt. Voorzichtig laat hij het fruit in een kom vallen. Als hij naar het meisje kijkt, ontvangt hij een boze blik. "Ik weet dat je David heet," zegt ze snauwend. David springt bijna door het plafond van schrik. Ze kan Nederlands. Vloeiend, zonder buitenlands accent.

"Je spreekt..." stamelt hij. Ze rolt haar donkere ogen. "Ik bedoel, je spreekt mijn taal." "Moet ik toestemming hebben om 'jouw' taal te spreken?" Ze trekt een wenkbrauw op. Hier heeft David zich niet op voorbereid. Ze praat Nederlands én is opgefokt. "Natuurlijk niet, maar ik had het niet verwacht," zegt hij zo nonchalant mogelijk. In een soort paniekreflex pakt hij een stuk ananas en propt het naar binnen. Met volle mond vraagt hij: "Hoe heet je?" "Wil je mijn echte naam of slavennaam?"

Blinkend mes

Davids ogen worden groot als ze het mes weer oppakt. Het lemmet blinkt in de zon. "Kies jij maar." "Mijn ouders gaven mij de naam Indra. Mijn slavennaam is Baboe." "Ik vind Indra een mooie naam." "Dat boeit mij niet." Indra bekijkt hem goed. "Waarom deze ondervraging?" David slikt. "Ik wil je graag leren kennen. Onze vorige baboe sprak alleen Indisch, dus kon ik niet..."

In een flits grijpt Indra zijn keel en duwt hem naar achteren. Wankelend gaat hij mee, tot hij tegen de voorraadkast komt. Ze houdt haar gezicht dichtbij dat van hem en legt het punt van haar mes tegen zijn adamsappel.

"Die vorige baboe was mijn nenek, mijn oma. En jullie lieten haar doodgaan," sist ze. David probeert zijn longen te vullen, maar is bang dat elke ademteug te laatste wordt. Indra kijkt hem doordringend aan. "Jullie Belanda's zijn zielig." Dat voelt als een klap in zijn gezicht. "Jullie leren jullie kinderen om niet te stelen. Jullie stelen ons land en onze vrijheid. Onze levens!"

Bloeddruppel

Een druppel bloed glijdt Davids shirt in. Hij duwt tegen haar schouders. Ze schrikt en valt naar achteren. Een prachtige kans die David wel kan kussen. Hij rent naar de deur van de keuken. Het mes scheert langs zijn wang en maakt een snee. Van schrik duikt hij ineen, wachtend op moordpogingen. Er volgt een schop in zijn buik, waardoor hij op zijn knieën valt. Als hij opkijkt, blokkeert Indra de deur. Foetsie uitgang.

"Wat moet ik doen dan?" vraagt David. In zijn hoofd klonk het veel uitdagender. In het echt klinkt het als een bang kind. "Je kleine hersenmassa gebruiken, Babi Koelit," hijgt Indra met haar rug tegen de deur. "Hoe noemde je mij?" Zijn stem schiet twee octaven omhoog. "Babi Koelit. Varkenshuid. Nederlanders die in Indonesië zijn komen wonen, omdat één land hebben niet genoeg is," snauwt Indra naar David. Is hij echt bang voor een meisje? Ja, want het meisje werpt vlijmscherpe woorden. En niet te vergeten: Messen.

"Wij zijn jullie gloeilamp in de duisternis," zegt ze en trekt het mes uit de muur. "We geven jullie licht en warmte, terwijl ons vuur langzaam dooft. Zodra wij gedoofd zijn, laten jullie ons links liggen en zoeken nieuwe slachtoffers. Leuk, alleen zal ik nooit mijn vuur met jou delen."

Hij blijft doodstil op de keukenvloer zitten als ze langs hem loopt, de kom ananas pakt en door de deur verdwijnt. De hitte van haar eeuwige vuur brandt beschuldigend in zijn borstkas.