Maandenlang beheerste het mijn leven. Het beïnvloedde iedere gedachte, het bepaalde elke actie. Het bezorgde me stress en angsten die me ’s nachts wakker hielden. Het had een enorm effect op mijn schoolprestaties en relaties. Het had me mijn leven kunnen kosten. Maar na een lange tijd vechten heb ik gewonnen van mijn eetstoornis en aan mijn herstel heel wat waardevols overgehouden.

De gewoontes die ik in eerste instantie ontwikkel om meer controle te krijgen over mijn leven, krijgen geleidelijk controle over mij. De rituelen die ik creëer rondom eten en sporten, worden zo’n houvast dat ik ze niet meer durf los te laten. En de regels die ik voor mezelf maak, worden er steeds meer, en strenger.

Want volgens mijn eetstoornis is het nooit genoeg: de verbrande calorieën, het verloren gewicht, de verstreken tijd zonder te eten. Mijn angst voor verandering is echter groot en blijf ik doorgaan. Mijn huisarts vindt dat geen goed idee en verwijst me door naar een centrum voor eetstoornissen.

Twee maanden later

Ik zit tegenover mijn nieuwe behandelaar en de diagnose anorexia nervosa wordt voor de zoveelste keer naar mijn hoofd geslingerd. Toch weiger ik aan te nemen dat mijn ‘probleempjes’ zo serieus zijn. Laat staan dat ik er wat aan wil doen. Laat staan dat ik ga meewerken aan die behandeling. Ik vind mijn leefstijl prima zo.

Een lange tijd houd ik deze mindset vast, maar naarmate het getal op de weegschaal afneemt, nemen de eisen van mijn eetstoornis toe: alleen eten als mijn moeder op me let, stiekem sporten op mijn kamer, en liegen zoveel als nodig is om mijn eetstoornis te beschermen. Want dat gewicht moet verder omlaag. Koste wat het kost.

Maar dan mag ik van mijn arts niet meer naar school. Dan zeggen mijn behandelaren dat ze me niet meer kunnen helpen zolang ik fysiek te zwak ben. En hoewel ik het eigenlijk niet wil geloven, begin ik me te realiseren dat het niet zo langer kan.

Een dilemma

Ondertussen begrijp ik dat ik wat moet doen aan mijn eetstoornis, maar ik kan me mijn leven niet meer voorstellen zonder. Ik geloof niet dat herstel mogelijk is. Althans, niet voor mij. Misschien ben ik wel 1 op de 4, die nooit herstelt. Of 1 op de 10, die het niet overleeft. Ik kom voor een dilemma te staan: meegaan met mijn eetstoornis of toch de gok wagen op herstel?

Niet omdat ik erin geloof, maar omdat ik het niet langer volhoud, besluit ik de strijd tegen anorexia aan te gaan. En zo begint mijn weg naar een vrij leven.

Deze weg is echter niet makkelijk. Er zijn veel obstakels en soms neem ik de verkeerde afslag, waardoor ik nog verder van huis lijk te zijn. Daarnaast weet ik niet waar ik terecht zal komen. Dat maakt me bang. Maar omdat ik weet dat omkeren geen optie is, blijf ik doorgaan. En hoe verder ik kom, hoe meer vertrouwen ik krijg in mijn reis.

Ik kom er namelijk achter dat voor alle obstakels oplossingen zijn. Ik ondervind dat, na elke verkeerde afslag, ik altijd weer op het juiste spoor terechtkom. En ik begin in te zien dat het leven met pieken en dalen gaat; wanneer het tegenzit, komen er betere tijden aan.

Van overleven naar leven

Gaandeweg leer ik ook mezelf beter kennen. Ik kom erachter wat mijn doelen, prioriteiten, passies en waarden zijn. Wat me motiveert en wat ik wil met mijn leven. En nu ik nee zeg tegen die eetstoornis, krijg ik ook nog eens de kans van het leven te genieten. Daarvoor was ik slechts aan het overleven. Maar juist omdat ik toen, zowel mentaal als fysiek, in zo’n slechte staat was, kan ik nu alle kleine dingen waarderen.

Nu wil ik het liefst zoveel mogelijk doen waar ik gelukkig van word en zoveel mogelijk uit het leven halen. Daarom maak ik ook graag tijd voor dit blog en probeer ik me niet te veel zorgen te maken om wat niet bovenaan mijn prioriteitenlijst staat.

Ik ben heel dankbaar voor de kijk op het leven die ik dankzij mijn herstel gekregen heb. Het proces is ongelofelijk zwaar geweest en ik zou er nooit opnieuw doorheen willen, maar iedere belemmering heeft me gemaakt tot de persoon die ik vandaag de dag ben. En stiekem ben ik daar wel trots op.

Lees ook
Mijn eetstoornis (1): hoe het begon