Vrijdagavond 18.12. Met een gloeiend hete beker thee in mijn inmiddels verbrandende hand loop ik over het station, mezelf binnensmonds aanmoedigend om die laatste meters af te leggen naar het oncomfortabel harde bankje op het perron. Ik ben kapot en wil dolgraag naar huis. Met een zucht laat ik me zakken op de enige lege zitplek, precies tussen een naar sigaretten stinkende man en een vrouw die steevast iedere tien seconden op een heel ranzige manier haar neus ophaalt.

 "Verdomme, klotevervoer," bromt de man met de sigaret naar het schermpje van zijn telefoon. Voor enkele seconden waag ik het om mijn ogen op het toestel te richten, waarna ik op het digitale reistijdenbord kijk. Direct krijg ik bevestiging van mijn vermoedens.

18:23 Venray
cancelled

Op hetzelfde moment dat ik besluit om me dan maar eens lekker onderuit te laten zakken, klinkt de aankondiging van een luidsprekerbericht.

"Beste reizigers, het traject Nijmegen-Venray is momenteel niet beschikbaar wegens een aanrijding met een persoon. Het is onbekend wanneer de treinen weer zullen gaan rijden."

Egoïstische springer

Om mij heen klinken tientallen verschillende scheldwoorden door elkaar. Groepjes brugklassers die grappen maken over de bewuste persoon. "Als Jansen van wiskunde morgen weer zo'n onmogelijke hoeveelheid huiswerk opgeeft, doe ik hetzelfde." Studenten die chagrijnig hun ouders opbellen dat ze toch niet naar huis kunnen komen vanavond, dankzij zo’n 'aandachtszoeker'. Ik hoor het, maar het gaat langs me heen. Het dringt niet bewust tot me door. Totdat de twee personen aan weerszijden van mij vlak voor mijn neus de volgende woorden wisselen: "had hij niet één uurtje kunnen wachten? Zo in de spits is maar egoïstisch, vind je niet?"

Wakker 

Dat is het moment waarop ik wakker word geschud. Mijn ogen prikken van de plotselinge woede en het verdriet dat die opmerking bij mij oproept. Denkt er tegenwoordig dan niemand meer aan de ouders die straks een politieagent voor de deur hebben staan? Denkt er dan niemand aan zijn of haar beste vriend die het zichzelf nog jaren kwalijk neemt dat hij de persoon om wie hij alles geeft niet kon helpen? En wat denk je van de machinist van die trein die maandenlang werkloos thuis komt te zitten en 's nachts nachtmerries heeft waarin hij het moment herbeleeft, het moment waarop zíjn trein het leven van een kind nam, ook al was hij machteloos? 

Blijkbaar niet. Want het grootste probleem dat op dit moment lijkt te bestaan, is een trein die niet rijdt. Het probleem is niet dat de hulp voor depressieve mensen niet goed genoeg is, of dat er te weinig aandacht wordt besteed aan mensen die hulp nodig hebben. Het grootste probleem is niet het feit dat er meer grappen over depressie worden gemaakt dan er hulp wordt aangeboden. Nee joh, het grootste probleem is dus een trein die niet rijdt. 

We zijn zelf het probleem. Best fucked up, dus.