Ik sta in de lange rij bij de schoolkantine. Wat zal ik vandaag nemen? Een broodje kaas of ham?  Mijn maag rommelt. Hopelijk schiet de rij een beetje op, ik sterf van de honger. "Weet je waar ik vandaag trek in heb? Een gigantische loempia," hoor ik plotseling achter me. Ik frons mijn wenkbrauwen. "Er staat er een vlak voor je. Sambal bij?" Mijn gezicht verstart. Ze hebben het over mij. 

Dat is slechts een voorbeeld van de duizenden racistische momenten die ik in mijn jonge bestaan heb meegemaakt. Dagelijks vinden vreemden het blijkbaar nodig om me na te roepen met "konnichiwa!", "ni hao!" en "hankie pankie shang hai". Of om spleetogen te trekken als ik naar mensen kijk of keihard "CHINEES!" te roepen net achter mijn rug om. 

Stereotyperingen 

Aziaten zijn een minderheid in de Nederlandse samenleving. Vaak worden we over één kam geschoren, want of je roots in Taiwan, Japan of Vietnam liggen, volgens anderen kom je als Aziaat gewoon uit China. Ik heb niets tegen Chinezen, maar ik vind het verschrikkelijk om te worden ingedeeld in een bevolkingsgroep waar ik niet eens bijhoor. Daarnaast hebben Aziaten veel te maken met stereotyperingen: we zouden met onuitspreekbare klanken praten en  allemaal op elkaar lijken.

Ik ben opgegroeid in een vrij blanke omgeving. Altijd was ik het Aziatische meisje. Het heeft me altijd gekwetst als ik een racistisch opmerking naar me toe geslingerd kreeg, maar ook als mensen er gewoon maar vanuit gingen dat ik uit een bepaald land kwam. Om vroeg of laat er op pijnlijke wijze erachter te komen dat het niet klopt. 

"O. Dus je bent niet Chinees? Ik dacht het al die tijd." 

"Nee."

Stilte. De persoon kijkt me met een onthutsende blik aan. Het voelt voor hem/haar alsof er een wereld van logica instort, van de ongeschreven wet van vooroordelen, alleen maar omdat ik Aziatisch ben. 

"Wat dan?"

"Nederlands, dat staat in mijn paspoort."

"Ja, maar waar kom je écht vandaan?" 

Zuchtend kijk ik omhoog. 

"Mijn ouders komen uit Vietnam. Volgende keer kan je beter iemands afkomst vragen."

Probleem

Mijn grootste probleem is dat ik me er veel van aantrek. Ik probeer me af te sluiten als ik een opmerking voel aankomen, maar daarmee is het niet opgelost. Nog steeds voel ik dan vaak de tranen opwellen. Als we eens kappen met mensen een stereotypen aanmeten, kappen ons lomp tegenover minderheden te gedragen, dat zou al een mooi begin zijn.