Afgelopen week was ik in een winkel op zoek naar een t-shirt. Ik kon niks vinden. Toen ik op weg was naar de uitgang viel mijn oog op een shirt dat achter wat andere shirts aan de wand hing. Het was zwart met een rond ‘ding’ in het midden. Op het ronde ding stonden allemaal strepen, blokken en kleuren. De verkoopster zag me onbegrijpelijk kijken en zei: “Dat is het testbeeld. Je weet wel. Van vroeger.”

Toen wist ik het. Als er op tv niks was om uit te zenden kwam het testbeeld ervoor. Alle mogelijke strepen, blokken en kleurcombinaties stonden er op. Mensen konden de instellingen van hun televisie goed maken door alle kleuren en lijnen scherp te stellen. Ik stel me voor hoe moeder op een avond de televisie aandeed, het testbeeld in vervormde weergave op het toestel zag staan om vervolgens de vader des huizes te roepen. Vader draaide aan de knopjes totdat alle kleuren goed waren, de lijnen rechtstonden en de blokken weer vierkant werden.

Ja. Daar was het testbeeld voor. En nu, anno 2010? Wat is er voor het testbeeld in de plaats gekomen? Tell sell, herhalingen van programma’s, belspelletjes en nog meer tell sell.

Ik denk dat ons testbeeld weg is. De kleuren vervagen, de lijnen worden slangen en de blokken vervormen aan alle kanten. Wij hebben nooit meer iets om ons op af te stellen. Rood wordt roze, oranje of bruin.

Anno 2010 kijken we naar Tell Sell in plaats van naar het testbeeld. Als de televisie er vervolgens eens mee ophoudt kijken we vanachter onze laptop gewoon even in de mediamarkt en bestellen we een nieuwe tv.

Ik wil weer de houvast van een testbeeld. Gewoon: Hij doet het wél of hij doet het niet. Dat is duidelijk.

Maar goed. Waar waren we? Ik stond in de winkel. De verkoopster vertelde me dat op het t-shirt aan de wand een testbeeld stond. Ik keek haar aan en dacht aan wat je net gelezen hebt.

Daarna kocht ik het t-shirt.