Heel lang geleden, toen ik nog een eigenwijze avontuurlijke dreumes was, stond ik met mijn ouders en zusje op een camping in Zuid-Frankrijk. Vlakbij ons stond de tent van een meisje wier naam mij ontschoten is. Met dat meisje werd ik dikke maatjes en samen scharrelden we over de camping, op zoek naar avontuur. Er was maar één groep waar we een beetje bang voor waren: de oliebollen.

Hangjongeren

De oliebollen waren de hangjongeren van de camping. Jongens die de hele dag rondhingen in een keet waar ze konden tafelvoetballen, echt voetbal konden kijken, bier konden drinken en heel hard konden schreeuwen. Dat schreeuwen vonden we gek en ook een beetje eng. Maar omdat we het gek vonden, noemden we ze maar oliebollen. Want gekke jongens waren oliebollen.

Wisten wij veel.

Ik ben een oliebol

En nu is het helemaal anders. Nu ben ik op een camping zo'n "hangjongere". Nu zit ik op terrasjes, sta ik aan voetbaltafels, of kijk ik voetbal. Ik schreeuw heel hard met vakantievrienden als iemand een leuke grap maakt of als we een discussie hebben. Alles wat de oliebollen vroeger deden, doe ik nu ook. Ik ben dus een oliebol.

Maar zijn oliebollen dan wel zo slecht? Zijn het inderdaad jongeren waar je als kleuter bang voor moet zijn? Nee. Zeker niet. Als de kleine ik in Zuid-Frankrijk had geweten wat de oliebollen echt deden, dan zou ik helemaal niet bang zijn geweest. Oliebollen zijn ook gewoon mensen, ook al is dat voor een kleuter (en soms ook voor sommige volwassenen) moeilijk te bevatten. 

Er is niks mis mee om met een paar leeftijdgenoten lekker te schreeuwen en biertjes te drinken. Ik ben blij dat ik dat kan en mag doen. Daarom kan ik nu volkomen trots zeggen: ik ben een oliebol!