Ik hou van de trein. Omdat ik in Den Haag woon en in Utrecht op school zit, pendel ik minimaal twee keer per dag tussen 070 en 030. En dat is lang niet zo kut als het lijkt.

Want ja, natuurlijk gaat er wel eens iets mis. Er loopt wel eens iemand over het spoor en soms valt de stroom uit op een station.

Maar vaak levert het ook iets op: bijvoorbeeld een omweg via een prachtige stad. Of nog beter: een dagje geen school. Bijvoorbeeld die keer dat ik drie uur lang lekker warm in een stilstaande trein mocht blijven zitten, omdat het buiten keihard onweerde. Of die keer dat de NS gratis koffie uitdeelde toen het zo hard sneeuwde.

Geen gratis glimlach

Zomervakantie of niet, vanwege een filmcursus buiten Den Haag stap ik drie weken achtereen iedere dag wederom in zo'n geel gevaarte. Dit keer dagelijks naar Amsterdam, maar op dat traject heerst toch een hele andere cultuur. Ik mis het langzame draadloze internet, de stem van de omroepster en vooral de altijd vrolijke conducteurs. Nou ja, altijd: vrolijk worden ze meestal pas als ik mijn abonnement van bijna drieduizend euro per jaar laat zien.

'Een glimlach kost niets' luidt het spreekwoord? Wel bij de NS.

Diepgaande gesprekken

Toch is er ook een fenomeen dat ik deze zomer niét hoef te missen: de aso's. De stoere jongen die in de trein richting Amsterdam naast me neerploft heeft meer aandacht voor zijn BlackBerry dan voor de stoel waarop hij gaat zitten. De stoel waarop mijn zonnebril ligt.

Bij iedere beweging die hij maakt, hoor ik mijn dure zonnebril kraken. Als ik hem na een minuut op zijn schouder tik, kijkt hij me boos aan. "Je zit op mijn zonnebril," begin ik. Zonder iets te zeggen, staat de wannabe gangsterrapper op en gaat hij ergens anders zitten. Zo diep gaan die gesprekken in de trein.

Stroomstoring: check!

Diezelfde avond gaat het weer mis: stroomuitval op Leiden Centraal. De NS-vrouw op Amsterdam Centraal adviseert me om via Schiphol te reizen. Oké, doe ik. De NS-man op Schiphol vertelt mij vervolgens dat er vanuit Schiphol geen treinen rijden richting Den Haag.

Na lang wachten arriveert dan toch de eerste Sprinter (vraag me niet waarom die dingen zo heten: ze stoppen bij elk gehucht dat minimaal duizend inwoners heeft) naar Den Haag. Samen met iedereen die de afgelopen paar uur naar Den Haag wilde. Vrouwen met schreeuwende kinderen in kinderwagens, nors kijkende Zuidas-types die een duur Italiaans maatpak dragen en liever eerste klas zouden reizen en keihard telefonerende 40-plussers (ja, we weten dat je vertraging hebt: daarvoor hoef je niet te schreeuwen). Ik moet plassen, maar de Sprinters hebben geen toilet.

Bijna bingo

Als ik eindelijk thuis ben, ren ik naar de wc. Direct daarna vul ik een 'geld terug bij vertraging'-formulier in, waarvan ik standaard een stapeltje klaar heb liggen. Het vakje 'stroom-/technische storing' kan ik afvinken op mijn bingokaart. Nog maar twee te gaan. Wat hou ik toch van de NS.

Foto's: Pim Geerts / De smoezen van NS

Het is zomervakantie! Onze voltallige redactie ligt momenteel in een hularokje op een exotisch strand te nippen van een kokosnootcocktail. Tot en met 2 september publiceren we slechts drie artikelen per week, daarna komen we weer op volle kracht bij je terug. Verveel je je in de tussentijd? Check dan de allerbeste blogs uit ons archief bij de Klassiekers!