Martijn vindt zichzelf niet te dik, maar kampt tóch met een eetprobleem. In deze columns doet hij verslag van de strijd die 'eten' heet. Vandaag het slot. Wat heeft Martijn geleerd van dit alles?

Het gaat prima met me. Sterker nog; het gaat zo goed dat ik de medicijnen langzaam aan het afbouwen ben. Nu ik het ergste achter de rug heb, is het tijd om terug te kijken. Door dit eet-drama ben ik vaak geconfronteerd met mezelf. Ik kan wel zeggen dat ik mijn lessen geleerd heb. Dit zijn ze:

1. Ik kan het niet alleen

Ik doe alles alleen. Ik fiets zelf naar school, loop zelf naar het volgende lokaal, maak toetsen zonder hulp van een spiekbriefje, doe bij het schrijven van verslagen geen ‘inspiratie op’ bij Scholieren.com, et cetera. Ik laat op alle mogelijke manieren zien dat ik het wel alleen kan rooien. Alleen al het idee dat ik afhankelijk van een ander ben, doet me de rillingen over de rug lopen. En daarom zou ik zélf mijn eetprobleem oplossen.

Maar dat lukte verdomme niet. Ik bleef hulp mijden, liet mezelf steeds lijden tot het echt niet meer ging. Het voelde als een enorm verlies om hulp van buitenaf te vragen. Maar kijk eens wat het me gebracht heeft: ik ga weer dansend (nou ja, het moet er voor doorgaan) door het leven! Sommige dingen kan je blijkbaar niet zelf oplossen. Ikzelf kon de weg naar de oplossing niet vinden, maar de huisarts en pedagogisch medewerker hebben me op het juiste spoor gezet.

Ik heb inmiddels niet meer de illusie dat ik in mijn eentje de hele wereld aankan. Toch probeer ik nog steeds alles eerst zelf, maar als het écht niet lukt, weet ik wat me te doen staat: hulp zoeken.

2. Niet alles zit ‘tussen de oren’

No pain, no gain, toch? Dat is wat ik altijd tegen mezelf zei als ik fysieke dan wel mentale pijn had. Voorbeeld:  tijdens de gym sprong er iemand met een noodvaart op mijn pink. Dat deed zeer, maar ik liet het erbij. Na een week had mijn pink echter de vorm van een croissant en ging ik toch maar naar de huisarts. Wat bleek: zwaar gebroken. Ik had er zo lang mee rondgelopen dat alleen een operatie kon baten. Ik draag er jaren later nog letterlijk de littekens van mee.

Ik had blijkbaar niet van dit voorbeeld geleerd, want ook bij mijn eetprobleem dacht ik weer: stel je niet aan, het zit tussen de oren. Als je er niet aan toe geeft, gaat het vanzelf over. Maanden later (later dan nodig was) kreeg ik een minuscuul pilletje van de huisarts voorgeschreven, en de misselijkheid verdween als sneeuw voor de zon. De les die ik leerde: speel niet steeds voor eigen dokter, vind je eigen gezondheid minstens net zo belangrijk als die van anderen.

3. Oordeel niet te snel

Ik was vaak zo stil tijdens de maaltijden, dat ik me altijd afvroeg wat de anderen dachten. Waarschijnlijk geen positieve gedachten, schatte ik zo. Zij wisten niet wat de reden was van mijn stilzwijgen, en zouden me wel een saaie sul vinden.

Ik heb dit altijd onthouden. Als iemand nu afwijkend gedrag vertoont (diegene is op een dag bijvoorbeeld heel prikkelbaar) dan denk ik gelijk: misschien is er wel wat met diegene aan de hand. In plaats van hem/haar gelijk tot de grond toe af te branden, laat ik diegene maar even met rust. Ik weet niet wat er in het hoofd van de ander omgaat, dus moet ik niet als een zure recensent gelijk mijn oordeel vellen.

Moraal van het verhaal

Het waren heftige maanden. Uiteraard was ik niet blij met mijn eetprobleem (dat ook wel nooit helemaal zal overgaan), maar ik ben wél blij dat mijn ogen eindelijk geopend zijn. Want als ik één ding geleerd heb, is het dat ik niet alles alleen kan. Daarom zeg ik tegen iedereen, met wat voor probleem dan ook, met klem: houd het niet voor jezelf, maar schreeuw het uit! Het helpt echt.

Dit was de laatste blog van Martijn in de serie over zijn eetproblemen. Teruglezen? Dat kan:
Deel 1: Ik kreeg niets meer binnen 
Deel 2: Pillen & praten 
Deel 3: Burgers & barbecues