Martijn (jep, een jongen) vindt zichzelf niet te dik, maar kampt tóch met een eetprobleem. In deze columns doet hij verslag van de strijd die 'eten' heet. Vandaag: deel 3. Hoe gaat het met hem nadat hij medicijnen kreeg?

''Jij ook een hamburger, Martijn? Ik trakteer!'' Voor velen is het antwoord op die vraag even makkelijk als bij: ''Wil je gratis duizend euro?'' maar bij mij ligt dat ingewikkelder. Ik ben weliswaar bevrijd door de medicijnen, en maak sprongen vooruit.

Maar toch: de angst is stiekem met me mee geslopen. Daarom is mijn eerste reactie: NEE! Straks heb je weer spijt als de laatste happen nog meer tijd vergen dan een eindexamen Nederlands. 

Yes! Een toetje!

Toch weet ik dat deze angst niet meer terecht is. Sinds ik de medicijnen voor een langere periode inneem, gaat het beter met me. 's Ochtends kan ik weer een heel broodje de baas, op school kan ik snel een bolletje naar binnen proppen, en 's avonds lust ik eindelijk het toetje.

Yes, een toetje! Een groeiend deel van mijn zakgeld gaat op aan de pauzes op school, en ik deel steeds vaker iets uit aan medeleerlingen. Sommigen vragen zich al hardop af waar die vrijgevigheid vandaan komt. Ik antwoord met een mysterieuze glimlach.

Overwinning

De ultieme overwinning had ik vorige maand. Toen was ik jarig (hoezee!), en ik stelde uit mezelf voor om te eten in een 'wegrestaurant'. Daarmee wilde ik erachter komen in hoeverre ik hersteld was. Je moet weten dat eetgelegenheden voor mij synoniem staan aan de poorten van de hel. Ga maar na: je kan niet zelf de grootte van je porties samenstellen en iedereen kan het zien als het misgaat.

Daar komt nog bij dat het niet heel respectvol overkomt als je met mensen gaat eten, en je zichtbaar alle moeite hebt om het binnen te houden. Oh ja, mijn gezelligheidsniveau daalt dan nog harder dan de stem van Mr Probz.

Mentaal voorbereiden

Het is een reflex geworden om bij uitnodigingen te kijken of er ook gegeten wordt. Is er een lopend buffet of barbecue (door mij cynisch een barBAHcue genoemd)? Dan kan ik mij daar mentaal op voorbereiden (lees: er verschrikkelijk tegen op zien).

Ik besef dat de enige manier om van deze diepgewortelde angst af te komen is, om juist zo váák mogelijk uit eten te gaan. Om juist wel die extra hamburger te verslinden. Alleen zo kan ik het vertrouwen krijgen dat de misselijkheid passé is. Maar serieus: het is zo verdomd moeilijk om je angst op te zoeken, in plaats van uit de weg te gaan.

Burger baas

Maar goed, ik vierde mijn verjaardag dus in het hol van de leeuw. Hoe dichter het moment nabij kwam, hoe meer rampscenario's er in mijn hoofd opdoemden. Zoals het echter wel vaker gaat bij rampscenario's: komt niks van terecht. Het ging prima! Ik kreeg alles op, en kon zelfs eten en praten tegelijk: Ik had mijn angst overwonnen.

Meer vertrouwen

Ik krijg steeds meer vertrouwen dat mijn eetprobleem aan het verdwijnen is. Ik zal nooit een ster worden in eten en praten tegelijk. Ook zal ik nooit begrijpen hoe sommigen eerst vier boterhammen eten, daarna een frikandelbroodje plus cola, en zich vervolgens afvragen of ze nog een frietje willen.

Maar dat hoeft ook niet. Als ik af en toe maar eens een hapje mee kan eten. En daarom antwoordde ik op de vraag van mijn vriend of ik ook een hamburger wilde volmondig 'ja'.