xXx
Door Bob den Hartog
Tijden veranderen. Jongeren luisteren naar Heavy Metal/rock muziek, terroristenaanslagen worden aan de lopende band gepleegd en James Bond... euhm, wordt "softer", getuige zijn gebroken arm in The World is Not Enough.
Wanneer je in zulke tijden niet meer kan vertrouwen op de oude vertrouwde geheim agent, is het niet meer dan logisch dat er een nieuwere, up-to-date versie uitkomt. Dit is xXx (oftewel Triple X) dan ook geworden. Hoewel het verhaal oorspronkelijk is geschreven voor de nieuwste James Bond film is de stijl en sfeer sterk veranderd om aan te sluiten bij de nieuwste generatie. Vrouwen dragen kleinere bikini's, de geheim agent gebruikt drugs en de theme-song is van Rammstein. Het moge duidelijk zijn; James Bond wordt vervangen door "a new breed of secret agent".
Dat met het klassieke spionnenimago in deze film wordt afgerekend, wordt meteen al duidelijk in de openingsscene: een in smoking gehulde 007-lookalike spionneert op een Rammstein concert en word dan ook genadeloos neergeschoten en vervolgens over de springende massa doodleuk overgegeven.
Geen wonder dat agent Gibbons (Samuel L. Jackson met een litteken) de zaken drastisch wil veranderen en op zoek gaat naar "dirty, dangerous people" om zijn zaken te regelen. Na verschillende tests komt Xander (xXx) als beste uit de bus en dus mag hij naar Praag om op een anarchistische bende te jagen die een kernwapen hebben ontwikkeld.
Waarom, hoe of waarvoor ze het hebben ontwikkeld? Geen idee! Dit zijn slechts bijzaken waar je vooral niet te lang bij stil moet staan. Het gaat hier immers om de actie, niet om de acteerprestaties (die ver beneden het gemiddelde zijn) of het verhaal (welke uitsluitend fungeert als waslijn om de actie aan op te hangen, en wat voor actie!).
De voornaamste attractie van xXx is toch wel de nieuwste actieheld: Vin Diesel. Met zijn opgepompte biceps en vele tatooages heeft hij al het uiterlijk van een actiester en bovendien spreekt hij zijn dialogen net zo uit als Arnold Schwarzenegger, maar als het aankomt op de vele stunts en actiescenes weet hij wel degelijk het publiek te vermaken.
De meest gewaagde stunts doen je mond openvallen van verbazing. Bovendien heeft hij iets wat bij onder andere Schwarzenegger gemist werd: karakter. Ondanks zijn ruwe bolster komt hij buitengewoon vriendelijk over waarmee alles een bepaalde meerwaarde krijgt.
Verder zijn alle James Bond elementen hier ook weer van de partij, alleen dan net even in een andere vorm gegoten. Q is hier een (vrouwversierende) computernerd die voor de komische afwisseling zorgt. Vrouwen hebben (verbazingwekkend) kleine bikini's (mij hoor je niet klagen) en gevatte dialogen zijn net iets minder intelligent als bij 007. Maar dat past perfect in de stijl die regisseur Rob Cohen (DragonHeart, Daylight) handhaaft, waardoor alles samenvalt in een heel mooi geheel. Alleen jammer dat in het laatste half uurtje het allemaal een beetje teveel van het goede wordt.
Verwacht absoluut geen ingewikkeld verhaal, maar zet je verstand op nul en geniet van de harde actie, stunts, vrouwen en de goed gevonden balans tussen hardcore-achtige clubs en toch een bepaalde klassieke stijl die terug te vinden is in architectonisch ouderwetse gebouwen. Kortom; alles wat te verwachten is in een ultieme mannenfilm vind je hier terug en dus is xXx gewoon een avondje enorm leuk vermaak. Nu de James Bond-films steeds slechter worden (wat iedereen zal beamen die het nieuwe Madonna nummer hebben gehoord) is xXx de nieuwe spionnen franchise om te volgen, totdat James Bond weer een beetje beter wordt. En oja, blijf tijdens de end-credits nog even zitten voor een grafisch prachtige hardcore-variant op de 007-main titles! Gepubliceerd op 26 oktober 2002