X-Men 2
Door Simon Steenhuis
Met vuurballen gooien, water bevriezen, gedachtes lezen, tijdelijk veranderen in iemand anders, door muren lopen - het kan allemaal in de wereld van de X-mannen. En vrouwen, overigens.
Zo'n type verhaal wordt al gauw slap. Immers, de superhelden kunnen toch alles: de wereld lijkt -nu toch echt- te vergaan, maar op het nippertje weet de held de mensheid toch nog te redden. Je kent het wel. De spanning is dan ver te zoeken, de special-effects blijken tegen te vallen en het flinterdunne verhaal doet de rest. Naar de videotheek, die handel.
Of X-Men 2, kortweg X2, ook zo'n B-produkt is geworden? Nee, man! Deze film is te gek!
Wolverine, Professor Charles Xavier, Magneto, Storm, Dr. Jean Grey, Cyclops, Mystique - ze zijn allemaal terug, ieder met hun eigen bovennatuurlijke krachten en allemaal met dezelfde rolbezetting. Het is dan ook direct even inkomen: Wolverine, was dat nou die met die laserogen? En stond Mystique nou aan de goeie of aan de slechte kant?
Als vervolgens nog een reeks nieuwe karakters wordt geintroduceerd, is het af en toe lastig de draad te volgen. Kwestie van de krachten bundelen: meer dan eens sjorde ik mijn buurman aan zijn mouw: 'wat kon zij ook alweer?' Uiteindelijk kom je er wel uit, de regisseur helpt je een handje mee door regelmatig de spelers verklarende woorden in de mond te leggen.
Net als in deel 1, gaat het in X2 om het vinden van een plekje voor de mutants op aarde. Ditmaal echter, is het de mensheid die uit angst voor het onbekende besluit de oorlog op deze vreemdelingen te starten. Al met al is het een vrij ingewikkeld verhaal geworden, inclusief de nodige intriges, motieven en een diepere boodschap (in het kort: wereldvrede).
Wat de film zo'n plezier maakt om naar te kijken, is de eindeloze fantasie die regisseur Bryan Singer en zijn scenarioschrijvers in deze twee uur hebben kunnen stouwen. Prachtig is het om al die rare wezens (een Duits sprekend, teleporterend, gelovig, betatooeerd, groenzwart wezen met een lange staart dat in de openingsscene poogt de president te vermoorden - bijvoorbeeld) te zien, die allemaal hun vette trucs etaleren. Een jongetje van een jaar of tien, dat televisie kijkt en zapt met zijn ogen. Gewoon, leuk.
Dat de verschillende personages dan ook nog een zekere diepgang bevatten, het verhaal zelden plakkerig Hollywoodiaans wordt en er veelal goed geacteerd wordt, maakt het meer dan zomaar leuk. X2 is vet, inclusief alle special effects. Hugh Jackman is een genot om naar te kijken, Halle Berry ook. Alleen James Marsdan, Cyclops, zet een ronduit slechte prestatie neer. Maar dat mag de pret niet drukken.
Ik droom ondertussen van het leven als gemuteerde. Misschien zou ik wel het liefst de stoere Wolverine willen zijn. Of toch liever Mystique, die kan muteren in elk willekeurig persoon? Da's praktisch, kon ik een dagje Brad Pitt zijn bijvoorbeeld, en Jennifer eens verrassen. Gepubliceerd op 7 mei 2003