Wilbur Wants to Kill Himself
Door Rollo Tomasi
Wilbur slikt alle pillen die hij kan vinden. Hij draait de gaskraan open en wacht. Maar op het laatste moment belt hij z'n broer, die hem weet te redden.
Zo begint Wilbur Wants to Kill Himself, een film over dood, liefde, angst en hoop. Regisseuse Lone Scherfig en schrijver Anders Thomas Jensen hebben naam gemaakt met Deense Dogma films (o.a. Italian for Beginners en Mifunes sidste sang), maar hebben nu een film gemaakt in het Engels, die zich afpeelt in Schotland. En ze houden zich niet meer aan de Dogma regels, dus gewoon een film met muziek en zonder schokkerige beelden van videocamera's.
Suïcidaal
Wilbur (Jamie Sives) is niet de sociaalste. Deze zelfmoordpoging was zeker niet z'n eerste, en hij wordt al snel uit de praatgroep gezet omdat hij vooral geïnteresseerd is in het afkraken van anderen. Hij kan niet voor zichzelf zorgen, laat staan voor anderen, dus neemt z'n broer Harbour (Adrian Rawlins) hem maar in huis. Behalve Wilbur is er maar één ding waar Harbour op terug kan vallen, een tweedehands boekenwinkel. Maar dan slaat de vonk over tussen Harbour en vaste klant Alice (Shirley Henderson) en ze besluiten al vrij snel te trouwen.
Alice heeft al een dochtertje Mary (Lisa McKinlay) uit een eerder huwelijk en ze trekken bij Harbour en Wilbur in. Maar het wordt duidelijk dat ook Wilbur en Alice zich tot elkaar aangetrokken voelen. En ondertussen is Wilbur nog steeds suïcidaal.
Melodramatisch?
Dat klinkt allemaal nogal melodramatisch op papier, maar in de werkelijkheid blijkt dat mee te vallen. Ondanks alle ellende hebben de makers het voor elkaar gekregen de film niet al te zwaar te maken, onder andere door het gebruik van zwarte humor.
Ondanks sommige bizarre momenten in de film wordt de realiteit nooit uit het oog verloren en de meeste personages komen, mede door het genuanceerde acteerwerk, echt over. Wilbur is onverantwoordelijk, tegendraads en cynisch. Toch heeft hij een zekere charme. Harbour is wat minder kleurrijk, maar is een stuk optimischer en is onbaatzuchtig. Hij wil mensen geen pijn doen, maar dat betekent dat hij meer voor hen verborgen houdt dan goed voor hem is. Dat leidt uiteindelijk ook tot het enige grote minpunt van de film, de laatste twinig minuten van de film hebben we al zo vaak zien langskomen. Jammer, verder is dit een heel charmante film.
Conclusie
Dat een film over zelfmoord niet persé deprimerend hoeft te zijn, bewijst Wilbur Wants to Kill Himself. De film probeert niet overdreven feel good of sentimenteel te zijn en dat mag zeker een compliment heten. Gepubliceerd op 20 november 2003
Zo begint Wilbur Wants to Kill Himself, een film over dood, liefde, angst en hoop. Regisseuse Lone Scherfig en schrijver Anders Thomas Jensen hebben naam gemaakt met Deense Dogma films (o.a. Italian for Beginners en Mifunes sidste sang), maar hebben nu een film gemaakt in het Engels, die zich afpeelt in Schotland. En ze houden zich niet meer aan de Dogma regels, dus gewoon een film met muziek en zonder schokkerige beelden van videocamera's.
Wilbur (Jamie Sives) is niet de sociaalste. Deze zelfmoordpoging was zeker niet z'n eerste, en hij wordt al snel uit de praatgroep gezet omdat hij vooral geïnteresseerd is in het afkraken van anderen. Hij kan niet voor zichzelf zorgen, laat staan voor anderen, dus neemt z'n broer Harbour (Adrian Rawlins) hem maar in huis. Behalve Wilbur is er maar één ding waar Harbour op terug kan vallen, een tweedehands boekenwinkel. Maar dan slaat de vonk over tussen Harbour en vaste klant Alice (Shirley Henderson) en ze besluiten al vrij snel te trouwen.
Alice heeft al een dochtertje Mary (Lisa McKinlay) uit een eerder huwelijk en ze trekken bij Harbour en Wilbur in. Maar het wordt duidelijk dat ook Wilbur en Alice zich tot elkaar aangetrokken voelen. En ondertussen is Wilbur nog steeds suïcidaal.
Dat klinkt allemaal nogal melodramatisch op papier, maar in de werkelijkheid blijkt dat mee te vallen. Ondanks alle ellende hebben de makers het voor elkaar gekregen de film niet al te zwaar te maken, onder andere door het gebruik van zwarte humor.
Ondanks sommige bizarre momenten in de film wordt de realiteit nooit uit het oog verloren en de meeste personages komen, mede door het genuanceerde acteerwerk, echt over. Wilbur is onverantwoordelijk, tegendraads en cynisch. Toch heeft hij een zekere charme. Harbour is wat minder kleurrijk, maar is een stuk optimischer en is onbaatzuchtig. Hij wil mensen geen pijn doen, maar dat betekent dat hij meer voor hen verborgen houdt dan goed voor hem is. Dat leidt uiteindelijk ook tot het enige grote minpunt van de film, de laatste twinig minuten van de film hebben we al zo vaak zien langskomen. Jammer, verder is dit een heel charmante film.
Dat een film over zelfmoord niet persé deprimerend hoeft te zijn, bewijst Wilbur Wants to Kill Himself. De film probeert niet overdreven feel good of sentimenteel te zijn en dat mag zeker een compliment heten. Gepubliceerd op 20 november 2003