White Oleander
Door Rollo Tomasi
Men neme een bestseller die handelt over onafhankelijke vrouwen, (in dit geval White Oleander van Janet Fitch), een blik beeldschone, bekende actrices en een mooi talent dat op punt van doorbreken staat. Succes gegarandeerd. Nou ja, in Amerika vielen de bezoekersaantallen nogal tegen. Misschien omdat men wat te weinig tijd heeft genomen om een degelijk scenario in elkaar te draaien.
Moord
Ingrid (Michelle Pfeiffer) is een sterke, onafhankelijke vrouw. Op het cynische af, eigenlijk. Eén van de dingen die ze haar dochter Astrid (Alison Lohman) probeert te leren is dat je je hoofd niet door mannen op hol moet laten slaan. Maar dan maakt ze zelf die fout. Ze vermoordt haar minnaar (Billy Connelly in een erg klein rolletje) en wordt veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf. Waarom ze hem precies vermoord heeft wordt nooit helemaal duidelijk, maar het was blijkbaar erg genoeg om de rest van haar leven in de gevangenis te slijten.
Astrid is op dat moment pas een jaar of veertien en komt bij een pleeggezin terecht. Alsof dat nog niet erg genoeg is, blijken de verhoudingen in dat gezin door haar komst alleen nog maar te verslechteren. Uiteindelijk loopt de situatie ernstig uit de hand en wordt ze overgeplaatst naar het huis van een Hollywood B-actrice (Renée Zellweger) en haar man (Noah Wyle). In de eerste instantie gaat dit goed, maar Astrid’s moeder ziet het pleeggezin niet zo zitten. Het wordt duidelijk dat Astrid nog een lange, moeilijke weg heeft te gaan.
Oppervlakkig
Zoals gezegd is White Oleander gebaseerd op een boek, en zoiets verfilmen is altijd een tricky onderneming; aan de ene kant moet je zorgen dat wat op het witte doek terecht komt begrijpelijk en interessant genoeg is voor mensen die het boek niet gelezen, en aan de andere kant kun je het basismateriaal niet te veel door de gehaktmolen halen wil je de mensen die het boek wel gelezen hebben naar de bioscoop trekken.
Het probleem is deze film een beetje tussen wal en schip valt. De film duurt slechts 109 minuten en zodoende is er veel in het boek gesneden. Dat hoeft natuurlijk geen probleem te zijn, maar in dit geval gaat het ten koste van het plot. Regisseur Peter Kosminsky doet z’n best om zo veel mogelijk plotlijnen in z’n film te verwerken, en zodoende behandelt White Oleander een hoop complexe onderwerpen, maar de film duurt te kort om daar diep genoeg op in te kunnen gaan. Je moet vaak maar gissen naar de motivaties van de personages en op die van Pfeiffer, Lohman en Zellweger na blijven ze vrij oppervlakkig. Bovendien blijken de gebeurtenissen in de film een periode van meerdere jaren te beslaan, maar heb je eerder de indruk dat er slechts enkele maanden verstrijken.
White Oleander is niet echt een mislukking. Een aantal personages komen, vooral dankzij het vlekkeloze acteerwerk, redelijk goed uit de verf. Maar door het gebrek aan echte diepgang heeft de film niet de gewenste impact. Al met al had er toch wat meer in gezeten.
Conclusie
White Oleander bewijst maar weer eens dat een boek verfilmen lastiger is dan het lijkt. Ongetwijfeld zou een beter script een hoop gescheeld hebben, maar misschien dat White Oleander, gezien de structuur van het verhaal, zich beter zou lenen als miniserie. Gepubliceerd op 1 juli 2003
Ingrid (Michelle Pfeiffer) is een sterke, onafhankelijke vrouw. Op het cynische af, eigenlijk. Eén van de dingen die ze haar dochter Astrid (Alison Lohman) probeert te leren is dat je je hoofd niet door mannen op hol moet laten slaan. Maar dan maakt ze zelf die fout. Ze vermoordt haar minnaar (Billy Connelly in een erg klein rolletje) en wordt veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf. Waarom ze hem precies vermoord heeft wordt nooit helemaal duidelijk, maar het was blijkbaar erg genoeg om de rest van haar leven in de gevangenis te slijten.
Astrid is op dat moment pas een jaar of veertien en komt bij een pleeggezin terecht. Alsof dat nog niet erg genoeg is, blijken de verhoudingen in dat gezin door haar komst alleen nog maar te verslechteren. Uiteindelijk loopt de situatie ernstig uit de hand en wordt ze overgeplaatst naar het huis van een Hollywood B-actrice (Renée Zellweger) en haar man (Noah Wyle). In de eerste instantie gaat dit goed, maar Astrid’s moeder ziet het pleeggezin niet zo zitten. Het wordt duidelijk dat Astrid nog een lange, moeilijke weg heeft te gaan.
Zoals gezegd is White Oleander gebaseerd op een boek, en zoiets verfilmen is altijd een tricky onderneming; aan de ene kant moet je zorgen dat wat op het witte doek terecht komt begrijpelijk en interessant genoeg is voor mensen die het boek niet gelezen, en aan de andere kant kun je het basismateriaal niet te veel door de gehaktmolen halen wil je de mensen die het boek wel gelezen hebben naar de bioscoop trekken.
Het probleem is deze film een beetje tussen wal en schip valt. De film duurt slechts 109 minuten en zodoende is er veel in het boek gesneden. Dat hoeft natuurlijk geen probleem te zijn, maar in dit geval gaat het ten koste van het plot. Regisseur Peter Kosminsky doet z’n best om zo veel mogelijk plotlijnen in z’n film te verwerken, en zodoende behandelt White Oleander een hoop complexe onderwerpen, maar de film duurt te kort om daar diep genoeg op in te kunnen gaan. Je moet vaak maar gissen naar de motivaties van de personages en op die van Pfeiffer, Lohman en Zellweger na blijven ze vrij oppervlakkig. Bovendien blijken de gebeurtenissen in de film een periode van meerdere jaren te beslaan, maar heb je eerder de indruk dat er slechts enkele maanden verstrijken.
White Oleander is niet echt een mislukking. Een aantal personages komen, vooral dankzij het vlekkeloze acteerwerk, redelijk goed uit de verf. Maar door het gebrek aan echte diepgang heeft de film niet de gewenste impact. Al met al had er toch wat meer in gezeten.
White Oleander bewijst maar weer eens dat een boek verfilmen lastiger is dan het lijkt. Ongetwijfeld zou een beter script een hoop gescheeld hebben, maar misschien dat White Oleander, gezien de structuur van het verhaal, zich beter zou lenen als miniserie. Gepubliceerd op 1 juli 2003