Wereldverbeteraar
Ik ben een puber en ik ben boos op de wereld. Ik ben puber, want ik ben boos op de wereld. Ik ben boos op Bush, op Blair, op Balkenende. Op hun laffe laksheid. Ik ben bovendien boos op alle mensen die mij niet begrijpen of accepteren. Ook al ben ikzelf degene die het minst van mij begrijpt. Dankzij zelfkritiek ben ik het meest boos op mijzelf. Want ik accepteer niet van mezelf dat ik mezelf niet accepteer.
Maar van laksheid kan je mij niet beschuldigen. Als ik de kans kreeg mezelf van mijn grootste angsten te bevrijden, dan zou ik het doen, mits het geen levens kost. De B’s en de bobo’s in de politiek lijken een andere gedachtegang te volgen: Liever levens opofferen dan hun eer.
“Terroristen! We zullen ze opjagen en uitroken!” In tien woorden is dat: naïef, gevaarlijk, dwaas, overhaast, macho, fabelachtig fout, heel vertederend en dom.
Doden worden met doden gewroken, wat alleen maar meer verdeeldheid en geweld tot gevolg heeft. Irak is een wrak, nog steeds. Dus als je aartsvijand, de terrorist, de onruststoker je een aanbod doet, dan negeer je dat. Als Osama je zowaar een vredesbod doet, dan zeg je bij voorbaat nee.
‘Wat!’, denkt de boze puber nu, ‘Wat! Heeft Osama bin Laden een wapenstilstand aangeboden? Daar wist ik niks van!’
Het is je vergeven, want als puber ben je elke dag druk met het haten van een ander stukje wereld. “Fuck society! Fuck capitalism! Fuck…?”. Verwarrend hoor. Dan te bedenken dat je je af en toe ook nog bezighoudt met liefhebben. Je sgatje, fwiendjes en mobieltjes moeten ook hun aandacht krijgen. Drie maanden later is het inderdaad moeilijk je te herinneren waar je vroeger ook al weer een hekel aan had.
De media werken ook niet echt mee. Ze koppen éénmaal dik en vet: “Bin Laden doet Europa vredesaanbod”, dan komt er een minister die onmiddellijk zegt ‘Geen sprake van, en daarmee basta!’, gevolgd door stilte. Drie maanden lang, tot het aanbod op 15 juli jl. is verlopen. Nu is het glibberen in de kippenschijt, zo bang zijn ze omdat ze dat ultimatum hebben genegeerd. Een verhoogd terreuralarm wordt afgekondigd, en maar duimen dat de terroristen ons land niet platbombarderen. Het is bloederig duidelijk dat – mocht zoiets gebeuren – het meer aan onze eigen houding dan aan die van de terroristen ligt. Dat is iets wat een boze puber nog zou begrijpen.
Gepubliceerd op 17 augustus 2004