Uitreiking
Het is drie uur. Het is benauwd weer, in het volle lokaal plakken de plastic stoelen. Vooraan staat een tafel met een microfoon. Minister Maria van der Hoeven spreekt. Aan weerskanten zitten de rector en de directeur. De lijzige stem van de Minister van Onderwijs is slaapverwekkend. Maar niemand kan weg, zelfs niet om naar de wc te gaan. De deur van het lokaal zit op slot. Ideetje van de rector. Iedereen moet en zal Maria horen spreken.
Plotseling wordt er op de deur gebonkt. ‘Laat maar gaan’, roept de rector. Het gebonk gaat harder en harder. Het lijkt niet op te houden. Hier en daar is er wat voorzichtig gegrinnik. Het hoofd van de directeur wordt steeds roder. Op het laatst houdt hij het niet meer, en loopt driftig naar de deur. De deur zwaait open. Men fluistert en iedereen kijkt aandachtig naar de deuropening.
Er komt een man binnen. De directeur schreeuwt hem nog wat toe, maar hij loopt onverstoorbaar naar voren. Pas als hij de microfoon in zijn handen heeft, wordt hij herkend. Het blijkt een jongen te zijn, geschminkt. Hij heeft een zwart snorretje, en zijn zwarte haar is naar achteren gekamd. Er is enige gelijkenis met de rector. Er wordt gelachen.
Hij spreekt. ‘Geachte aanwezigen, ik onderbreek deze bijeenkomst omdat er haast is. Ik vraag mevrouw Maria plaats te nemen op haar stoel, en ik roep de geslaagden hun diploma’s te controleren en te tekenen. Familie en vrienden mogen alvast in de aula plaatsnemen. Tot slot wil nog even zeggen dat de diploma-uitreiking helaas wat wordt vertraagd’.
Er is nog niemand opgestaan. Pas als er wordt gezegd dat dit onderdeel is van de Eindexamenstunt 2003, wordt het serieus genomen.
Zo ongeveer moet het gaan, volgende week. En het liefst met mij als rector.
Gepubliceerd op 17 juni 2003