Thirteen
Door Simon Steenhuis
Jezus, wat een drama.
Dat is de zin die ik in mijn hoofd had, na het zien van Catherine Hardwicks regiedebuut. Een stel pubermeisjes verkennen de grenzen op het gebied van alles wat God verboden heeft, om ze vervolgens eens flink te overschrijden. Wat begint met een navelpiercing, vindt zijn vervolg in een lijntje coke. Lachen! Who cares anyway?! En zo komt het dat een film die Thirteen heet in de bioscoop alleen gezien mag worden door zestienjarigen en ouder.
De dertienjarige Tracy wordt hartsvriendinnen met de even oude Evie. Tracy en Evie willen wat alle (?) meisjes willen: spannende dingen doen, mooie kleren kopen, veel plezier beleven en aandacht van de oudere jongens uit de buurt. Dat gaat nou eenmaal niet zo goed samen met school en ouders die er hun eigen problemen op na houden.
In vier maanden tijd loopt het leven van de beide dames compleet uit de hand. Beeldend is de openingsscène waarin Tracy haar vriendin uitdaagt haar eens flink in het gezicht te meppen. 'No, harder!!,' schreeuwt ze en slaat terug. Uiteraard onder invloed van de drugs.
Dat levert een vrij dramatische film op, met een behoorlijk extreem verhaal. Regelmatig stootte ik de dame naast mij aan om te vragen of zij dat deed, op haar dertiende. Het antwoord was meestal in de trant van: 'Nee, toen bouwde ik nog hutten.'
Dramatisch of niet, wel pakkend verteld. De meisjes laten een spoor van vernieling achter, en de vraag is waar het door komt. Beiden komen uit een gebroken gezin, dat niet wil of kan zorgen voor de meisjes.
Nikki Reed ('88), op wiens ervaringen de film deels is gebaseerd, en Evan Rachel Wood ('87) acteren sterk en ook Holly Hunter als moeder van Tracy zet fantastisch de onbeholpenheid neer: ze heeft de touwtjes allang niet meer in handen.
Fijn is dat er vaart zit in Thirteen en dat de film een aardige middenweg weet te vinden tussen extremiteiten en verhaallijn, en shockeren en moraliseren. Gepubliceerd op 8 maart 2004