The School of Rock
Door Rollo Tomasi
The School of Rock komt voor veel mensen als een verrassing. De regisseur, Richard Linklater, na het maken van onafhankelijke films over jongeren en jonge volwassenen die proberen een plaats te vinden in de moderne samenleving, staat ineens aan het roer van een mainstream Hollywoodfilm! Een familiefilm nog wel.
RAWK
Dewey Finn (Jack Black) leeft slechts voor de muziek. Geen gewone muziek, maar ROCK MUSIC. En als je al je energie en tijd in een rock band steekt, heb je uiteraard geen tijd voor suffe dingen als werken voor je geld. Het plan is om aan een locale bandwedstrijd mee te doen. Maar de andere bandleden hebben genoeg van het fanatisme van Dewey, ze willen serieus aan de slag en met Dewey lukt dat niet echt. Tot overmaat van ramp wordt ineens van hem verwacht dat hij gaat meebetalen aan de huur.
Maar dan komt de verlossing in de vorm van een telefoontje; men denkt dat hij een invalkracht voor een basisschool is. Eitje, denkt Dewey, beetje achterover leunen de hele dag, de kids redden zichzelf wel. Maar dan ontdekt hij dat ze muzikaal talent hebben en hij krijgt een idee. Ze zouden een prima band vormen, misschien dat hij zo toch aan de wedstrijd mee kan doen.
Geen verrassingen
Goed, de film moet het dus niet van de plot hebben, dat zich volgens het boekje gedraagt. De attractie van de film is Jack Black, die vrijwel elk shot domineert. Als je Black kent uit bijvoorbeeld High Fidelity of Orange Country, weet je dat hij graag alle aandacht opeist. Voor de liefhebbers valt hij nu dus in de hoofdrol te bewonderen. Verder is er ook de prima muziek. De soundtrack bestaat uit klassieke rockmuziek zoals AC/DC, Ramones en The Who, aangevuld met composities van Jack Black en co. De kinderen bespelen hun instrumenten zelf en hun acteerwerk komt ook naturel over.
De makers van de film weten sentimentaliteit te vermijden, maar verrassende verhaalontwikkelingen blijven helaas uit.
Conclusie
Linklater kleurt deze keer binnen de lijntjes en dat valt te betreuren. De film is zeker niet slecht, maar veel beter dan “vermakelijk” kan ik de film niet omschrijven. Gepubliceerd op 18 februari 2004
Dewey Finn (Jack Black) leeft slechts voor de muziek. Geen gewone muziek, maar ROCK MUSIC. En als je al je energie en tijd in een rock band steekt, heb je uiteraard geen tijd voor suffe dingen als werken voor je geld. Het plan is om aan een locale bandwedstrijd mee te doen. Maar de andere bandleden hebben genoeg van het fanatisme van Dewey, ze willen serieus aan de slag en met Dewey lukt dat niet echt. Tot overmaat van ramp wordt ineens van hem verwacht dat hij gaat meebetalen aan de huur.
Maar dan komt de verlossing in de vorm van een telefoontje; men denkt dat hij een invalkracht voor een basisschool is. Eitje, denkt Dewey, beetje achterover leunen de hele dag, de kids redden zichzelf wel. Maar dan ontdekt hij dat ze muzikaal talent hebben en hij krijgt een idee. Ze zouden een prima band vormen, misschien dat hij zo toch aan de wedstrijd mee kan doen.
Goed, de film moet het dus niet van de plot hebben, dat zich volgens het boekje gedraagt. De attractie van de film is Jack Black, die vrijwel elk shot domineert. Als je Black kent uit bijvoorbeeld High Fidelity of Orange Country, weet je dat hij graag alle aandacht opeist. Voor de liefhebbers valt hij nu dus in de hoofdrol te bewonderen. Verder is er ook de prima muziek. De soundtrack bestaat uit klassieke rockmuziek zoals AC/DC, Ramones en The Who, aangevuld met composities van Jack Black en co. De kinderen bespelen hun instrumenten zelf en hun acteerwerk komt ook naturel over.
De makers van de film weten sentimentaliteit te vermijden, maar verrassende verhaalontwikkelingen blijven helaas uit.
Linklater kleurt deze keer binnen de lijntjes en dat valt te betreuren. De film is zeker niet slecht, maar veel beter dan “vermakelijk” kan ik de film niet omschrijven. Gepubliceerd op 18 februari 2004