The Quiet American
Door Simon Steenhuis
The Quiet American is geen slechte film en dat heeft alles te maken met het prachtige optreden van Michael Caine. Deze rot in het vak, inmiddels zeventig jaar, is al honderd jaar op het witte scherm te zien en speelt in deze film de rol van Thomas Fowler: Een journalist in het Vietnam van de jaren '50, ten tijde van de Franse overheersing. Alhoewel officieel nog getrouwd met een vrouw in Londen, heeft hij in Saigon de mooie Vietnamese Phuong ontmoet. Verder schrijft hij zo nu en dan een artikeltje voor de London Times en rookt hij opium. Fowler geniet van zijn leven, totdat de stille Amerikaan Alden Pyle (Brendan Fraser) op het toneel verschijnt. Pyle wordt verliefd op Phuong en raakt tegelijkertijd bevriend met Fowler.
Het plot heeft een hoop te bieden. De gecompliceerde liefdesdriehoek, een blik op de voorgeschiedenis van de Vietnamoorlog en de ranzige rol die de Verenigde Staten daarin spelen. Maar ook een derde laag: welke rol neem je op je als journalist middenin zo'n rampgebied. Gedraag je je als een vlieg aan de muur, of kies je een kant?
Helaas komt niet alles even goed van de grond en dat heeft mijns inziens alles te maken met het bloedeloze spel van Brendan Fraser.
Fraser heeft in de negentiger jaren naam gemaakt met pijnlijk flauwe komedies als Encino Man en Airheads, maar probeert de laatste jaren iets anders. En dat lukt hem gewoon niet. Als ik hem in The Quiet American hoor zeggen: "Sorry dat ik me zo gedraag, maar ik ben nog nooit zo verliefd geweest," denk ik: gedraag als wat? Suffe lul?
Dat is jammer, want daardoor mist de film net dat laatste beetje om het een écht goede te maken.
Het liefdeselement in de film komt door het stroeve spel van Fraser zo niet echt van de grond. Daar tegenover staat een mooi verhaal, een interessant plot en fantastisch acteerwerk van Caine.
Daarmee is The Quiet American, naar het boek van Graham Greene een wat rustige, maar zeker geen onaardige film geworden.
Gepubliceerd op 15 augustus 2003