The Matrix Revolutions
Door Simon Steenhuis
Everything that hypes must some day disappoint.
Ik keek altijd zeer uit naar schoolfeesten, torenhoge verwachtingen had ik. Het zou een avond worden waar geen einde aan zou kunnen komen, waarop honderden mensen tot in diep in de nacht zouden dansen op nummers die ik stuk voor stuk fantastisch zou vinden en met allemaal goeie vrienden en mooie meisjes om me heen. Dan kan zo'n feest alleen tegen vallen. The Matrix Revolutions dreigde net zo te worden. De eerste Matrix was wild en filosofisch verantwoord, de tweede was groots en schreeuwde om een finale van grandeur. Dit slotstuk moest de kracht van beide voorgangers bundelen, wild én filosofisch verantwoord én groots én vernieuwend. De overtreffende overtreffende trap. Maar het ging als een lopend vuurtje rond: Revolutions zou een kutfilm zijn. En ook de recensies lieten weinig heel van het sprookje ("Te midden van het technische vuurwerk klinken de filosofische bespiegelingen [...] potsierlijk. Revolutions oogt in die zin als een karikatuur van The Matrix." - cinema.nl). Wetende dat de torenhoge verwachtingen tóch niet uit zouden komen, nam ik plaats in de bioscoop om eens flink teleurgesteld te worden. En dan valt het eigenlijk heel erg mee.
Deel drie blijkt een lekkere blockbuster te zijn geworden, met fantastische special-effects. Het accent komt te liggen op de grote oorlog tussen Zion en de machines die net iets te lang duurt, en een stukje minder op de man-tot-man gevechten die zo boeiden in met name deel één. Al zien we óók dat nog wel in het gevecht tussen de duivel en God. Of ik bedoel natuurlijk, Neo en Mr Smith. Nog een stukje meer Star Wars, maar dat is anders, niet per se slechter.
Wel echt slecht is dat er nog wel gepoogd wordt het vuurwerk af te steken met een filosofisch vuurtje, maar dat dit niet gelukt. En het drama en de dialogen zijn vaak nogal.. voorspelbaar, clichématig. Zoals in elke lekkere blockbuster zeg maar. Revolutions verwatert zo nu en dan tot een Armageddon, en nu is dat een prima filmpje, maar ook niet veel meer.
In plaats van een trilogie waarbij elk deel voortbouwt op het fundament van het vorige en zo iets heel prachtigs neerzet, hebben de The Matrix-films stuk voor stuk de mythe rond ieders voorganger afgebroken. Het gaat te ver om te zeggen dat de Wachowski-brothers er niet aan hadden moet beginnen, want zelfs het slotstuk is nog geen rotfilm.
De kunst is de verwachtingen flink bij te stellen en dan toch nog te genieten van de film op zichzelf. Dat kan best. Gepubliceerd op 10 november 2003