The Man Without a Past
Door Simon Steenhuis
Makkelijk zou het zijn om The Man Without a Past te omschrijven als een Finse film over lelijke mensen. Heel. Erg. Lelijke. Mensen. En ik zou er de plank niet eens mis mee slaan, althans, als ik het over het uiterlijk zou hebben.
De hoofdrolspeler is een lelijke man, zijn tegenspeelster is lelijk en alle andere personages in de film zijn ook lelijk.
Maar, ik hou er niet van om voor de makkelijke weg te kiezen. Bovendien, deze Finse film (wanneer zag jij voor het laatst een Finse film!?) heeft zoveel meer te bieden en vertelt zo'n mooi verhaal over deze lelijke mensen, dat het gewoonweg totaal ongepast zou zijn om het daarbij te laten.
Net zoals Jason Bourne in de actiethriller The Bourne Identity, is M, het hoofdpersonage uit de hier besproken film, zijn verleden kwijt. Dat is dan ook direct de enige overeenkomst tussen beide films.
M komt aan in Helsinki en wordt daar in het park door een stel dieven met een knuppel bewerkt en van zijn spullen beroofd. Niemand weet wie hij is, inclusief hijzelf en eenmaal weggelopen uit het ziekenhuis, is het aan M om een nieuw leven op te bouwen.
Zonder naam geen sofinummer, zonder sofinummer geen werk, zonder werk geen geld. M wordt afhankelijk van het Leger des heils en ontmoet daar Irma.
Irma is een introverte, lelijke vrouw, die in een studentenhuis woont. Vlak voordat ze gaat slapen draait ze Amerikaanse rock & roll.
The Man Without a Past vertelt een bijzonder verhaal op een bijzondere manier. Alhoewel de film slechts anderhalf uur duurt, voelt het soms als vier uur. Dat komt niet omdat er zo weinig gebeurt, maar door de manier waarop de film neergezet wordt: droogkomisch. De film moet het niet hebben van de grote grap die er dik bovenop ligt, eerder van de knipoog.
Hannibal luidt de duistere naam van de hond van de huisbaas, die geen vlieg kwaad doet.
Regisseur Aki Kaurismäki heeft een pracht van een film gemaakt, maar ik heb zo het vermoeden dat menig scholier in de pauze weg zal lopen om het tekort van grote borsten en explosies. Blijf je tot het eind zitten, loop je ongetwijfeld de zaal uit met een goedzalige glimlach op je gezicht. Gepubliceerd op 22 september 2003