The Last Samurai
Door Simon Steenhuis
Op één of andere manier stond ik niet te springen om The Last Samurai te gaan zien. En wat ben ik blij dat ik hem nu wel gezien heb! De trailer riekte een beetje naar Amerikaanse arrogantie: een eeuwenlange Japanse traditie, en waar komt de laatste Samurai vandaan? Juist ja. Daarbij had ik de laatste jaren weinig écht goeds meer van Tom Cruise gezien, die de hoofdrol in deze film vertolkt.
Nu dan, het zou zonde zijn als je hem om die redenen zou missen. The Last Samurai is een prachtig twee-en-een-half-uur durend epos geworden a la Braveheart. Je weet wel, die film met Mel Gibson die na het winnen van 10 (!) Oscars snel weer de Nederlandse bioscopen ingehaald werd, ondanks dat hij inmiddels al op video uit was gebracht. Bovendien, Cruise is in vorm.
Nathan Algren (Cruise) vocht jaren als kapitein in het Amerikaanse leger tegen de indianen. Maar nu, 1876, verdient hij 25 dollar per week door in een theater geromantiseerde verhalen te vertellen over de afgrijselijke dingen die hij meemaakte. Nathan is verscheurd, ongelukkig en alcoholist. Als hij vervolgens gevraagd wordt het Japanse leger de Westerse vechttechnieken bij te brengen, besluit hij -om het riante salaris- op het aanbod in te gaan.
Ook in Japan is een strijd gaande tussen de conservatieve samurai's en de meer op het Westen gerichte Keizer met volgelingen. Nathan Algren wordt in een veldslag door de samurai's ontvoerd en maakt op die manier kennis met de eeuwenoude Japanse tradities. Aanvankelijk staat hij wat sceptisch tegenover deze 'mannen met jurken', maar op den duur maakte deze scepsis plaats voor fascinatie.
Regisseur Edward Zwick (Legends of the Fall) brengt een stel brute veldslagen en knap gefilmde zwaardgevechten, zonder een stevig plot te vergeten. Het persoonlijke verhaal van Nathan Algren wordt binnen een historisch kader geplaatst, zonder dat het allemaal erg ingewikkeld wordt. Iets waar het bij bijvoorbeeld Gangs of New York de mist in ging.
Ook fijn is dat Zwick ervoor gekozen heeft de Japanse personages in te vullen met echte Japanners: het maakt de boel een stukje realistischer.
Moet enkel nog gemeld worden dat een van deze onbekende Jappanners, Ken Watanabe, een prachtkop heeft en dat het einde iets minder opgerekt had gemogen.
Dan is het nu een zaak van lui onderuit zakken in een comfortabele bioscoopstoel en met enige regelmaat met grote ogen op te springen, je buurman aan te stoten en hard 'Waaaaauw!' te roepen. Gepubliceerd op 13 januari 2004