The Guru
Door Elin
“Deze film is anders” lijken de voorfilmpjes te zeggen; een romantische komedie, weliswaar in Amerika gemaakt, maar toch doordrenkt met invloeden uit Bollywood. Ik verwachtte dan ook pure vernieuwing na het kleurige, door Indiase muziek begeleide reclamefilmpje. Helaas viel zelfs mij op dat de film niet veel vernieuwing brengt aan het al bestaande Amerikaanse romantische komedie-recept.
Knappe jongen ontmoet knap meisje, begint te liegen om haar te kunnen gebruiken, maar wordt dan verliefd op haar. Het meisje staat echter op het punt met een ander te trouwen (Mr. Wrong!) en is bovendien ‘less than happy’ wanneer ze achter zijn leugens komt. Hoe lossen we dit op? De jongen wacht tot de dag van de bruiloft en spreekt dan midden in de kerk de meest genante dingen uit, zodat deze vorm van zelfopoffering het meisje wel van zijn liefde voor haar moet overtuigen.
The Guru volgt precies deze conventies, maar probeert het wel iets interessanter te maken. Allereerst komt de jongen – Ramu (Jimi Mistry) – uit India en belandt hij in zijn zoektocht naar de ‘American Dream’ in de porno-scene. Het meisje – Sharonna (Heather Graham) – is een ervaren pornoster, maar liegt hierover tegen haar familie (en haar Mr. Wrong). En dan is daar nog het ontevreden rijkeluiskind Lexi (Marisa Tomei), die Ramu bombardeert tot ‘Guru of Sex’.
Juist die ‘bijzonderheden’ scheppen verwachtingen, die de film uiteindelijk niet waarmaakt. De kijker krijgt niets anders dan weer zo’n ongeloofwaardig liefdesverhaal voorgeschoteld, dat in de laatste dertig minuten de tenen doet krommen. In de opbloeiende liefde tussen de twee hoofdrolspelers wil ik dan nog wel geloven, maar de ontwikkeling die Heather Graham als pornoster doormaakt (van “ik geef niet toe dat porno slecht is, want spiritueel gezien is het goed voor me” naar “snik, snik, je hebt me door, ik baal van dit leven”) komt nogal plotseling en is daardoor gewoon niet geloofwaardig. Vooral het moment dat Graham in huilen uitbarst en zo haar zwakke kant aan Ramu toont, geeft je het gevoel dat ze over de acteertalenten van een pornoster beschikt… Ook Marisa Tomei – die al vaak genoeg heeft bewezen een goede actrice te zijn – wist mij met haar zucht naar ‘spiritual enlightenment’ niet echt te verrassen.
Je zou natuurlijk kunnen zeggen dat de film slechts als knipoog naar de Amerikaanse filmindustrie is bedoeld, maar daarvoor is de film niet cynisch genoeg. De zelfbewuste uitspraken ten koste van het genre (bijvoorbeeld wanneer Ramu met zijn vriend naar de kerk racet om het huwelijk te onderbreken en de vriend vraagt of hij zoiets wel kan maken. Waarop Ramu antwoordt: “Ja joh, doen ze in Amerikaanse films de hele tijd”), geven niet genoeg tegenwicht voor onder andere de tergend conventionele pianomuziek tijdens de romantische momenten.
Is er dan niets leuk aan deze film? Dat is wat overdreven. De film is vaak genoeg hilarisch (zie Ramu’s auditie en het moment dat hij zich realiseert dat het voor een pornofilm was…) en uiteindelijk is het liefdesverhaal best bevredigend, zeker als blijkt dat Sharonna’s verloofde helemaal geen prins op een wit paard is. Maar om te zeggen dat deze film andere feelgood-movies als Notting Hill en She’s all that ontstijgt door zijn Indiase invloeden, lijkt me wat al te veel gezegd. Gepubliceerd op 30 september 2002