The Discovery of Heaven
Door Eveleen
Een verfilming van 900 bladzijden literair vernuft. Een Nederlandse productie met Britse acteurs. Aardige klus voor Jeroen Krabbé.
Hij had in ieder geval mazzel met komiek/ toneelspeler/ radiopresentator/ acteur/ schrijver / schaker oftewel manusje-van-alles Stephen Fry en Greg Wise als hoofdrolspelers.
Nee, dan Flora Montgomery! Zeker, een charmante verschijning, maar niet echt wat ik me had voorgesteld van Ada. Niet alleen is fijne Flora blond, maar ook lijkt het alsof Ada minder schuchter is dan in het boek.
Neil Newbon ("een hele knappe jongen" aldus Edwin de Vries) gaat in de film als Quinten door het leven en doet dat prima, al had ik me van hem qua karakter wel iets anders voorgesteld.
In 'The Discovery of Heaven' is God boos op de mensen en wil daarom de stenen tafelen met de 10 geboden terug. Engelen regelen dat twee mannen elkaar ontmoeten: twee intellectuelen, de linguïst Onno Quist en de astronoom Max Delius. Ze laten niemand toe in hun vriendschap, behalve de celliste Ada.
Zij krijgt een zoontje, Quinten, zonder zeker te weten wie de vader is. Hij is de afgezant van de engelen die ervoor moet zorgen dat de stenen tafelen terugkomen.
'De ontdekking van de hemel' is een allesomvattend werk waarin religies, filosofieën, geschiedenis van de 20ste eeuw en mysteriën van taal en astronomie samenkomen met als uitgangspunt dat alles gebeurt omdat God het zo heeft gepland. Het is onmogelijk om het hele boek precies zo te verfilmen zoals het geschreven is, maar de grote lijn van het verhaal is wel intact gebleven. Toch miste ik wel wat dingetjes. Als Max, Quinten en Ada's moeder in het kasteel wonen, zie je bijvoorbeeld geen andere kasteelbewoners, terwijl die er in het boek wel zijn en voor Quinten wel belangrijk.
Er is duidelijk gefocust op de spectaculaire scènes, waardoor de film een andere sfeer krijgt dan het boek.
Bovendien valt er daardoor ook een soort tweedeling in de film, waarbij het tweede deel, waarin Quinten op reis gaat, alle aandacht opeist en zo het eerste deel overschaduwt. Dat vond ik nogal irritant, omdat het boek netjes in vier gelijkwaardige delen is verdeeld.
Regelmatig schakelt de normale verhaallijn over op de hemel (zeg ik dat goed?). Deze scènes vind ik erg goed. De hemel is hier geen lichte, rozige, wolkachtige plaats, maar een soort Piranesi-systeem van bruggen en bogen, keurig gemetseld en erg "echt".
Het laatste deel van de film mag dan spectaculair zijn, het einde is er echt over. Ik zag de film bijna veranderen in een soort kindersprookje. Het cliché van de sterretjes en de elfjes kwam mijn idee van een serieuze film al doorprikken.
Het is duidelijk dat Jeroen Krabbé liever nog een paar uurtjes extra had gehad. (Zie onder andere de naam Gideon Levi waar verder niks mee gedaan wordt.)
De film is een samenvatting van het boek. Wat eruit gelaten kon worden, is eruit gelaten en dat is jammer. Maar aan de andere kant is het ook een blik op wat iemand anders zich voorstelt als hij het boek leest. En natuurlijk wordt hier het kunnen van de Nederlandse filmmakers geëtaleerd, met name in de hemelscènes en die op de Tempelberg in Israël.
Een goede poging, maar ik vind het boek beter. Gepubliceerd op 18 oktober 2001