The Day After Tomorrow
Door Rollo Tomasi
Roland Emmerich maakt een spektakelfilm. En je weet wat dat betekent: New York is weer de pineut. In Independence Day aan gort geschoten door buitenaardse wezens, in Godzilla platgestampt door een overmaatse hagedis. Deze keer wordt de stad overspoeld door een gigantische vloedgolf en een nieuwe ijstijd.
Hagelstenen als softballen
Hoe heeft het zover kunnen komen? Door het smelten van de poolkappen komt er een boel zoet water in de oceanen. Dit water voorkomt de aanzuiging van warm water dat de Warme Golfstoom mogelijk maakt. Einde milde klimaat.
Klimatoloog Jack Hall (Dennis Quaid) waarschuwt voor dit scenario tijdens een milieuconferentie. Hij hamert erop dat het CO²-gehalte verlaagd moet worden. Of hij wel weet wat dat allemaal niet kost, vraagt de Amerikaanse vice-president Becker (Kenneth Walsh) zich geërgerd af. Hall ziet het somber in, maar de natuur slaat sneller toe dan verwacht. Het begint vrij onschuldig, sneeuw in New Delhi, hagelstenen zo groot als softballen in Japan en op diverse plaatsen een flinke storm. Britse wetenschappers onder leiding van Terry Rapson (Ian Holm) ontdekken dat de temperatuur in de Atlantische Oceaan flink aan het dalen is. Hall ziet de voortekenen, maar niemand luistert naar hem. Pas als Los Angeles door een groep tornado’s met de grond gelijk is gemaakt en New York onder een dikke laag bevroren zeewater ligt, willen de autoriteiten gaan evacueren. Hall trekt juist naar het Noorden om z’n zoon Sam (Jake Gyllenhaal) te redden, die zich in New York in de Manhattan Public Library heeft verschanst.
Ecologisch boodschap
Kortom, alle ingrediënten voor een rampenfilm zijn aanwezig, aan die beperkingen ontsnapt The Day After Tomorrow niet. Zoals de meeste rampenfilms bestaat de film uit drie delen. Eerst probeert een groepje wetenschappers tevergeefs de rest van de mensen te waarschuwen voor het naderende onheil, vervolgens voltrekt de ramp zich en ten slotte proberen de overlevenden er het beste van te maken in de vernielde wereld. Klein verschil is dat de meeste actie in de eerste helft van de film zit, en dat Emmerich dus een boel tijd uittrekt voor de gevolgen van de ramp, waardoor hij met een paar kunstgrepen komt aanzetten om de boel spannend te houden. Zo heeft het meisje waar Sam verliefd op is haar been opgehaald en ze heeft dringend penicilline nodig om de ontsteking tegen te gaan. Gelukkig is er toevallig een Russische tanker dwars door Manhattan komen varen met medicijnen aan boord, die ze moeten zien te bereiken zonder te grazen te worden genomen door een roedel ontsnapte wolven en de kou, want dankzij een vreemd weerverschijnsel kan de temperatuur ineens tientallen graden dalen. Jaja. Ondertussen biedt een tentje pa Hall genoeg bescherming tegen diezelfde kou.
Deze dingen, en de overdreven snelheid waarmee de rampen elkaar opvolgen, zorgen ervoor dat de ecologische boodschap van de film aan kracht verliest.
Toch kan deze film het begin van een stijgende lijn voor Emmerich betekenen. Dit keer weinig sentimentaliteit of slijmerig Amerikaans patriottisme. Geen Amerikaanse president die in een straaljager klimt om de vijand een lesje te leren of Mel Gibson die zich in slow motion een weg hakt door tientallen Engelsen. Quaid en Gyllenhaal zijn goede acteurs die zich staande weten te houden door hun subtiele spel. Maar de echte hoofdrol wordt natuurlijk opgeëist door de special effects, op welke weinig aan te merken vallen.
Conclusie
Voor het plot hoef je The Day After Tomorrow niet te gaan zien. Maar het spektakel van de eerste helft maakt het de moeite waard. Daarna kun je de tijd nemen voor een uitgebreide plaspauze. Verder is het jammer dat de boodschap van de film niet zo goed uit de verf komt door het gebrek aan realisme. Een gemiste kans. Gepubliceerd op 31 mei 2004
Hoe heeft het zover kunnen komen? Door het smelten van de poolkappen komt er een boel zoet water in de oceanen. Dit water voorkomt de aanzuiging van warm water dat de Warme Golfstoom mogelijk maakt. Einde milde klimaat.
Klimatoloog Jack Hall (Dennis Quaid) waarschuwt voor dit scenario tijdens een milieuconferentie. Hij hamert erop dat het CO²-gehalte verlaagd moet worden. Of hij wel weet wat dat allemaal niet kost, vraagt de Amerikaanse vice-president Becker (Kenneth Walsh) zich geërgerd af. Hall ziet het somber in, maar de natuur slaat sneller toe dan verwacht. Het begint vrij onschuldig, sneeuw in New Delhi, hagelstenen zo groot als softballen in Japan en op diverse plaatsen een flinke storm. Britse wetenschappers onder leiding van Terry Rapson (Ian Holm) ontdekken dat de temperatuur in de Atlantische Oceaan flink aan het dalen is. Hall ziet de voortekenen, maar niemand luistert naar hem. Pas als Los Angeles door een groep tornado’s met de grond gelijk is gemaakt en New York onder een dikke laag bevroren zeewater ligt, willen de autoriteiten gaan evacueren. Hall trekt juist naar het Noorden om z’n zoon Sam (Jake Gyllenhaal) te redden, die zich in New York in de Manhattan Public Library heeft verschanst.
Kortom, alle ingrediënten voor een rampenfilm zijn aanwezig, aan die beperkingen ontsnapt The Day After Tomorrow niet. Zoals de meeste rampenfilms bestaat de film uit drie delen. Eerst probeert een groepje wetenschappers tevergeefs de rest van de mensen te waarschuwen voor het naderende onheil, vervolgens voltrekt de ramp zich en ten slotte proberen de overlevenden er het beste van te maken in de vernielde wereld. Klein verschil is dat de meeste actie in de eerste helft van de film zit, en dat Emmerich dus een boel tijd uittrekt voor de gevolgen van de ramp, waardoor hij met een paar kunstgrepen komt aanzetten om de boel spannend te houden. Zo heeft het meisje waar Sam verliefd op is haar been opgehaald en ze heeft dringend penicilline nodig om de ontsteking tegen te gaan. Gelukkig is er toevallig een Russische tanker dwars door Manhattan komen varen met medicijnen aan boord, die ze moeten zien te bereiken zonder te grazen te worden genomen door een roedel ontsnapte wolven en de kou, want dankzij een vreemd weerverschijnsel kan de temperatuur ineens tientallen graden dalen. Jaja. Ondertussen biedt een tentje pa Hall genoeg bescherming tegen diezelfde kou.
Deze dingen, en de overdreven snelheid waarmee de rampen elkaar opvolgen, zorgen ervoor dat de ecologische boodschap van de film aan kracht verliest.
Toch kan deze film het begin van een stijgende lijn voor Emmerich betekenen. Dit keer weinig sentimentaliteit of slijmerig Amerikaans patriottisme. Geen Amerikaanse president die in een straaljager klimt om de vijand een lesje te leren of Mel Gibson die zich in slow motion een weg hakt door tientallen Engelsen. Quaid en Gyllenhaal zijn goede acteurs die zich staande weten te houden door hun subtiele spel. Maar de echte hoofdrol wordt natuurlijk opgeëist door de special effects, op welke weinig aan te merken vallen.
Voor het plot hoef je The Day After Tomorrow niet te gaan zien. Maar het spektakel van de eerste helft maakt het de moeite waard. Daarna kun je de tijd nemen voor een uitgebreide plaspauze. Verder is het jammer dat de boodschap van de film niet zo goed uit de verf komt door het gebrek aan realisme. Een gemiste kans. Gepubliceerd op 31 mei 2004