Televisie
Het is rommelmarkt voor het goede doel op een school in Goirle-Noord. Iedereen is trots en blij en leerlingen stappen maar al te graag in het actiecomité, want dan krijgen ze vrij. De gymvelden worden tot moes vertrapt, boven de toegangspoort hangt een spandoek en de bezoekers kunnen zich wentelen in de geur van hamburgers. Het krioelt er van de overijverige scholieren. Van heinde en verre komen de mensen. Eerst gaven ze hun aftandse spullen weg, nu komen ze hier om die van anderen terug te kopen.
De vroege vogels zijn om drie uur al op de terugweg, zwaar beladen met hun vangst van de dag. Ik ben onder de mensen en vermaak me prima. Een oud en klein echtpaar loopt te steggelen over wie de gekochte koffer mag dragen. Uiteindelijk roept de vrouw fel “Niets ervan!” en grist de koffer weg, om hem demonstratief zo ver mogelijk van haar man vandaan te houden.
En dan heb ik het echte feestterein nog niet eens betreden. In de partytenten zie ik een oude blaasbalg, zowel prachtig als afgrijselijk meubilair, ontzettend veel boeken, knuffels, speelgoed, een gescheurd schilderij van Jezus, en een paar klasgenoten.
We belanden in de electronicatent. Eerst laat ik me weglokken door m’n moeder, die zo nodig bij de parkietenkooien moet gaan kijken. Maar ik sléép haar terug, met een subtiel “Ik vond die teeveetjes zo leuk”. Een tijdje sta ik stilletjes naar het slachtoffer van mijn liefde te staren. Het is wel duidelijk dat hij het moet zijn. Hoewel hij viezig is, en verschoten poepbruin, staat het vast. De rest is wit met vaalgeel, en ik kan niets bedenken dat lelijker is dan dat. Kijk nou naar deze Diamant 8000. Het is een ontwapenend apparaat, en de prijs maakt me al helemaal weerloos. Misschien tien minuten later, komen ik en mijn moeder/geldschieter naar buiten: twee euro vijftig lichter, tien kilo tv zwaarder.
Ik neem het bakbeestje van haar over en onderweg bedenk ik of ik het erg zou vinden, als het ding niet zou werken. Ik besluit van niet. Het uitpuilende grijze scherm, de twee draaiknoppen voorop en de grappige schuine en halfronde vormen zijn mij genoeg.
Natuurlijk moet het toch uitgeprobeerd worden. Thuis gaat de stekker in het stopcontact, een kabeltje in een gat en... ruisend en schuimend floept het beeldscherm aan. Een werkend stukje geschiedenis! Met een arsenaal aan knopjes stel ik het beeld fijner af, en plotseling heb ik toegang tot een onbekend, zwart-wit universum.
Jammer dat de televisieprogramma’s daar precies hetzelfde zijn.
Gepubliceerd op 27 september 2004