Steun het goede doel en je geweten!
Er zijn van die zeldzame momenten dat ik me plotseling schuldig voel. Dan heb ik het niet over het niet maken van mijn verslagen of het perongeluk-expres omstoten van een kop koffie, maar over serieuze zaken, bijvoorbeeld het niet leren van een tentamen (zoals jullie vorige week konden lezen) of het opmaken van mijn geld aan onbelangrijke zaken terwijl ik weet dat er aan de andere kant van de wereld een kind heel zielig naar zijn schamele portie rijst staart. De laatste situatie had ik van het weekend…
Ik lag in bed te mijmeren wat ik eens bij mijn nieuwe en uiteraard supermooie schoenen aan zou trekken. Ik was namelijk die dag naar de stad geweest en had mijn portemonnee leeg gemaakt. Plotseling dacht ik aan het gesprek wat ik had gevoerd met een jongen die in de stad leden stond te werven voor een goed doel. De gebruikelijke overtuigingspraatjes kwamen aan bod en zo ook het feit dat voor 15 cent per persoon kinderen ingeënt konden worden. Ik rekende uit hoeveel kinderen ‘gered’ konden worden van het geld wat ik had uitgegeven aan mijn schoenen (die eerlijk gezegd niet noodzakelijk waren) en dat waren er aardig wat. Toch vond ik op dat moment mijn nachtrust iets belangrijker… Helaas mijn geweten niet, want die hield me lange tijd wakker.
Na toch in slaap gevallen te zijn, werd ik in mijn dromen geteisterd door dezelfde geesten die Scrooge hadden lastig gevallen. Dit beschouwde ik als een duidelijk teken dat er iets moest gebeuren aan mijn zelfzuchtige gedrag en egoïstische kooplust.
De volgende ochtend broedde ik op een oplossing. Helaas voor mij waren aflaten in de middeleeuwen al afgeschaft, anders was ik meteen een stapeltje gaan aanschaffen.
Even was ik in paniek wat te doen maar, zoals altijd in dat soort situaties, borrelde er in mijn grijze hersenmassa een briljante oplossing op: een moderne aflaat.
Zoals miljoenen mensen mij voorgingen zou ik een ‘goed doel’ gaan steunen om mijn geweten te sussen.
Nu is het nog een kwestie van een betrouwbaar doel zoeken, wat zijn geld niet via louche wegen naar de bankrekening van meneer de directeur zou sluizen (ik zal hier geen namen noemen *kuchHartstichtingkuch*)… want dat zou me toch aan het ‘hart’ en mijn nieuwe schoenen gaan.
Gepubliceerd op 29 maart 2004