Spider-Man 2
Door Rollo Tomasi
Al voordat er een kaartje voor de eerste Spider-Man verkocht was stond het vast dat er een vervolg zou komen. Zo groot was het vertrouwen in het materiaal. Het ging immers om de populairste, meest menselijke Amerikaanse superheld. Vervolgens werd Spider-Man een overdonderend kassucces en kreeg het nog positieve kritieken ook. Men kon dus met een gerust hart aan het tweede deel beginnen.
Hoewel, het was lange tijd onzeker of hoofdrolspeler Tobey Maguire weer van de partij kon zijn. Tijdens de opnames van Seabiscuit had hij een rugblessure opgelopen en aangezien er voor Spider-Man 2 weer intensieve stunts uitgevoerd moesten worden ging men prompt op zoek naar een andere acteur. Het leek erop dat Jake Gyllenhaal de gelukkige zou worden, maar uiteindelijk bleek Maguire op tijd hersteld, en kon de film toch met het oorspronkelijke team gemaakt worden.
Doc Ock
De film doet al meteen vertrouwd aan. Twee jaar nadat Peter Parker (Tobey Maguire) heeft besloten zijn liefde voor Mary Jane Watson (Kirsten Dunst) niet te verklaren studeert hij nog steeds aan Columbia University in New York. Hij moet z’n tijd verdelen tussen z’n studie, z’n bijbaantje als pizzakoerier en natuurlijk het bestrijden van de misdaad als Spider-Man. Met de eerste twee zaken vlot het niet bepaald, omdat er altijd wel wat te doen is in New York, van de politie hoeft de bevolking blijkbaar weinig te verwachten. Om over Peters sociale leven maar niet te spreken, Mary Jane is het wachten inmiddels beu en is een relatie begonnen met een jonge astronaut.
De schurk: Dr. Otto Octavius (Alfred Molina) is een briljante natuurkundige die een nieuwe, maar zeer gevaarlijke krachtbron heeft ontwikkeld: een soort kernfusie. Om deze te kunnen manipuleren heeft hij vier cybernetische tentakels gemaakt die direct op z’n centrale zenuwstelsel aangesloten zijn. Uiteraard verloopt de eerste test rampzalig, waardoor de tentakels aan z’n rug vastgebrand komen te zitten. Een ramp hangt in de lucht.
Regelrechte horror
Peter Parker/Spider-Man krijgt dus heel wat voor z’n kiezen. Soms dreigt het drama zelfs de overhand te krijgen, waardoor het tempo van de film inzakt, maar regisseur Sam Raimi is inmiddels ervaren genoeg om daarmee om te gaan. In het script is behoorlijk wat humor verwerkt, onder andere afkomstig van de opportunistische Daily Bugle hoofdredacteur J. Jonah Jameson (J.K. Simmons). Met z’n perfecte timing steelt Simmons elke scène waarin hij speelt. Ook zitten er verwijzingen naar de eveneens door Raimi geregisseerde Evil Dead trilogie in de film. De scène waarin chirurgen de tentakels van het lijf van Doc Ock proberen te verwijderen is regelrechte horror. Ook is er een klein, geinig rolletje voor Bruce Campbell (Ash uit de Evil Dead films).
Spider-Man 2 is op meerdere punten een vooruitgang ten opzichte van z’n voorganger. In de eerste film was het verschil tussen de echte Spidey en de Spidey uit de computer opmerkelijk, wat bij sommigen irritatie opwekte. Deze keer lopen ze beter in elkaar over. De confrontaties tussen Spider-Man en Doc Ock zijn spectaculairder, deze keer is er veel aandacht aan de gevechtschoreografie besteedt. De belangrijkste vooruitgang, echter, is de schurk zelf. Willem Dafoe deed het als de Green Goblin zeker niet slecht, maar dat was toch een vrij beperkt personage. Doc Ock is een schurk van vlees en bloed, die met z’n uitvinding wil bijdragen aan een betere wereld. Hij raakt echter verblind door z’n ambitie, waardoor hij een gevaar voor anderen wordt. Kijkers krijgen de kans zich niet alleen te identificeren met Peter Parker, maar wellicht ook met Dr. Octavius.
Conclusie
Spider-Man 2 is niet simpelweg een losstaand deel in een superheldenserie. Raimi heeft de moed de personages beslissingen te laten maken die consequenties zullen hebben in de toekomstige films. Samenvattend valt er eigenlijk weinig aan te merken op Spider-Man 2. Sterker nog, het is gewoon de beste superheldenfilm tot nog toe gemaakt. Gepubliceerd op 14 juli 2004
Hoewel, het was lange tijd onzeker of hoofdrolspeler Tobey Maguire weer van de partij kon zijn. Tijdens de opnames van Seabiscuit had hij een rugblessure opgelopen en aangezien er voor Spider-Man 2 weer intensieve stunts uitgevoerd moesten worden ging men prompt op zoek naar een andere acteur. Het leek erop dat Jake Gyllenhaal de gelukkige zou worden, maar uiteindelijk bleek Maguire op tijd hersteld, en kon de film toch met het oorspronkelijke team gemaakt worden.
De film doet al meteen vertrouwd aan. Twee jaar nadat Peter Parker (Tobey Maguire) heeft besloten zijn liefde voor Mary Jane Watson (Kirsten Dunst) niet te verklaren studeert hij nog steeds aan Columbia University in New York. Hij moet z’n tijd verdelen tussen z’n studie, z’n bijbaantje als pizzakoerier en natuurlijk het bestrijden van de misdaad als Spider-Man. Met de eerste twee zaken vlot het niet bepaald, omdat er altijd wel wat te doen is in New York, van de politie hoeft de bevolking blijkbaar weinig te verwachten. Om over Peters sociale leven maar niet te spreken, Mary Jane is het wachten inmiddels beu en is een relatie begonnen met een jonge astronaut.
De schurk: Dr. Otto Octavius (Alfred Molina) is een briljante natuurkundige die een nieuwe, maar zeer gevaarlijke krachtbron heeft ontwikkeld: een soort kernfusie. Om deze te kunnen manipuleren heeft hij vier cybernetische tentakels gemaakt die direct op z’n centrale zenuwstelsel aangesloten zijn. Uiteraard verloopt de eerste test rampzalig, waardoor de tentakels aan z’n rug vastgebrand komen te zitten. Een ramp hangt in de lucht.
Peter Parker/Spider-Man krijgt dus heel wat voor z’n kiezen. Soms dreigt het drama zelfs de overhand te krijgen, waardoor het tempo van de film inzakt, maar regisseur Sam Raimi is inmiddels ervaren genoeg om daarmee om te gaan. In het script is behoorlijk wat humor verwerkt, onder andere afkomstig van de opportunistische Daily Bugle hoofdredacteur J. Jonah Jameson (J.K. Simmons). Met z’n perfecte timing steelt Simmons elke scène waarin hij speelt. Ook zitten er verwijzingen naar de eveneens door Raimi geregisseerde Evil Dead trilogie in de film. De scène waarin chirurgen de tentakels van het lijf van Doc Ock proberen te verwijderen is regelrechte horror. Ook is er een klein, geinig rolletje voor Bruce Campbell (Ash uit de Evil Dead films).
Spider-Man 2 is op meerdere punten een vooruitgang ten opzichte van z’n voorganger. In de eerste film was het verschil tussen de echte Spidey en de Spidey uit de computer opmerkelijk, wat bij sommigen irritatie opwekte. Deze keer lopen ze beter in elkaar over. De confrontaties tussen Spider-Man en Doc Ock zijn spectaculairder, deze keer is er veel aandacht aan de gevechtschoreografie besteedt. De belangrijkste vooruitgang, echter, is de schurk zelf. Willem Dafoe deed het als de Green Goblin zeker niet slecht, maar dat was toch een vrij beperkt personage. Doc Ock is een schurk van vlees en bloed, die met z’n uitvinding wil bijdragen aan een betere wereld. Hij raakt echter verblind door z’n ambitie, waardoor hij een gevaar voor anderen wordt. Kijkers krijgen de kans zich niet alleen te identificeren met Peter Parker, maar wellicht ook met Dr. Octavius.
Spider-Man 2 is niet simpelweg een losstaand deel in een superheldenserie. Raimi heeft de moed de personages beslissingen te laten maken die consequenties zullen hebben in de toekomstige films. Samenvattend valt er eigenlijk weinig aan te merken op Spider-Man 2. Sterker nog, het is gewoon de beste superheldenfilm tot nog toe gemaakt. Gepubliceerd op 14 juli 2004