Spider-Man
Door Simon
In de Verenigde Staten is Spider-Man een supergroot succes. Een echte blockbuster, zogezegd. Wat natuurlijk niet zo raar is. De strip is al veertig jaar oud en kent een grote schare fans. Wie is er nou niet benieuwd naar de eerste serieuze verfilming van dit bekende stripverhaal? Maar betekent de combinatie van het bekende en fantastische verhaal met de grote bezoekersaantallen aan de andere kant van de oceaan ook dat dit een geweldige film is? Die je moet zien(!)?
Voor de mensen die het verhaal nog niet kennen: wat belachelijk zeg. Maar goed, ik zal het kort uitleggen. Nadat Peter Parker (Tobey Maquire, Wonderboys) door een genetisch gemodificeerde spin gebeten wordt en zijn lichaam zich als een speer ontwikkelt (hij krijgt joekels van spieren, kan webvloeistof uit zijn polsen schieten, krijgt een geweldig reactievermogen en meer van dat soort fantastische dingen), wordt zijn oom vermoord. Aan de hand van de wijze uitspraak 'With great powers comes great responsibility' (grote krachten vereisen een groot verantwoordelijkheidsgevoel) besluit hij daarop het kwaad te bestrijden.
In eerste instantie met groot succes, maar op een gegeven moment wordt de almachtige media achterdochtig en zo ook het volk. Bovendien krijgt Spiderman te maken met de Green Goblin (William Dafoe, Platoon, eXistenZ), de door een chemische stof beinvloedde vader van zijn beste vriend (James Franco). En, om het verhaal compleet te maken, is daar nog de strijd om het meisje waar hij zijn hele leven al verliefd op is (Kirsten Dunst, Crazy/Beautiful).
Een met veel fantasie geschreven verhaal, het was aanvankelijk dan ook niet voor niets een strip. Dankzij de ontwikkelingen op het gebied van computeranimatie is deze film nu goed te maken. Met stunts alleen was dat nooit gelukt. En het ziet er allemaal heel behoorlijk uit, al zijn de ge-computer-animeerde beelden vaak wel van de echte te onderscheiden.
De uitvoering is in een woord: Hollywood. Dat betekent veel actie, veel drama, veel romantiek. In een Hollywoodfilm is niets genoeg en nooit iets overdone.
Op het gebied van actie betekent dat dus veel goeds, want actie mag best heel groot.
Op het gebied van drama en romantiek is het oppassen geblazen. Al gauw wordt de film te dramatisch, te romantisch en dat verveelt (mij). De dingen die Peter Parker zoal over zijn lippen perst als hij zijn Grote Liefde over die liefde vertelt, dat vind ik op een gegeven moment vervelend overdreven worden.
Daarnaast zijn de personages vrij zwart/wit, maar dat valt te verwachten als je naar de verfilming van een stripverhaal gaat.
Als je een beetje om de cliches heen kan kijken en gewoon van het spektakelstuk an sich gaat genieten, dan heb je aan Spider-Man een lekkere knaller. Het mooie meisje, de slechterik, de goeierik, het noodlot, de dramatiek, romantiek, actie. Het zit er allemaal in. Toch is het niet mijn film, maar wie ben ik? Gepubliceerd op 27 juni 2002