SimonDOETCanada - Wat doe ik hier??!
Door Simon
Op het moment zit ik een maand, een week en zeseneenhalf uur in Canada. Het is nu 28 december (officieel 29) half twee 's nachts. Liggend op bed denk ik eens hard na over wat ik in die tijd allemaal heb gedaan. Welke dingen komen dan als eerst in mij op? Tering, werkelijk te veel om op te noemen. Deze vakantie (want ik vind dat ik mijn verblijf in Canada zo moet zien) vliegt werkelijk voorbij.
Even tussendoor: ik ga er vanuit dat die ene enkeling die dit leest al wel weet hoe mijn huidige situatie in elkaar zit. Voor alle zekerheid, voor in het geval dat een verloren ziel die mij niet kent dit hoopje stront leest:
Wat Doe Ik Waar En Hoe Kom Ik Daar?
Omdat ik geen flauw benul had wat ik na mijn VWO wilde doen, maar in ieder geval niet direct wilde studeren, besloot ik 'er een jaar tussenuit te gaan'. Veel wazige beelden, wilde avonturen, prachtige tropische eilanden en bloedmooie, schaarsgeklede vrouwen vlogen door mijn hoofd. Waarom ik nou uiteindelijk voor het koude Canada koos waarin het enige bloot dat je ziet zich beperkt tot je eigen spiegelbeeld voor en na het douchen, weet ik nog steeds niet helemaal. Na een zomer vol van mooie, warme, romantische eh.. gedachten over mijn aanstaande reis, kwam ik er in september achter dat ik toch echt eens met een serieus plan op de proppen moest komen. Uiteindelijk viel mijn keuze niet op Australië, Guatemala, Costa Rica, Zuid-Afrika of Italië, maar op Canada dus. Ach ja...
En voordat ik het wist had ik de inschrijvingsformulieren al opgestuurd en het geld overgemaakt naar TravelActive.
21 november was het dan zover. Na een lange reis van 13 uur, kwam ik vier uur later aan in Vancouver. (de vorige zin klinkt misschien wat raar, maar klopt toch echt) Daar begon mijn avontuur daadwerkelijk. Een avontuur waarin ik erachter kwam dat ik alles zelf moet doen en niets voor mij geregeld wordt, dat als je verteld dat je uit Holland(=Amsterdam) komt, een gesprek binnen geen-tijd over hoeren en drugs gaat, dat veel mensen Amsterdam wel kennen, maar Nederland niet, dat Bus inderdaad een synoniem is voor kut, dat ik een Duits (gdvrdgdvr!!) accent hebt, lichtelijk althans, dat Helen Hunt tegenwoordig in bijna elke bioscoopfilm speelt (Pay it forward, What women want en Cast Away om er maar eens een paar te noemen), dat Australiërs OVERAL zijn, dat je hier (nog veel erger dan in Nederland) het meeste geld uitgeeft aan niks anders dan bier en dat de effecten van overmatige alcoholconsumptie net zo erg zijn (zo niet, erger), dat je oren kunnen bevriezen, dat vrienden komen en gaan, dat de wereld vol klootzakken zit en zo nog veel meer.
En nog steeds vraag ik me af: WAT...DOE-IK-HIER??
Waarom heb ik in hemelsnaam alles wat ik nu zo veel mis achtergelaten, om hier, in een toeristisch rotdorp genaamd Banff, weer geheel opnieuw te moeten beginnen??
Maar ja, laat ik niet te persoonlijk worden, want het zou zo maar kunnen (al ga ik daar niet vanuit) dat een wildvreemde dit (tot het eind) leest.
Misschien klink ik wat negatief, pessimistisch en treurig en dat is geheel niet terecht, want ik heb het hier eigenlijk gewoon hartstikke naar mijn zin. Maar als ik daarover begin dan wordt dit verhaal walgelijk, flauw, Hollywood, saai, 'cheesy' en dan jaag ik die verdwaalde enkeling die dit per ongeluk leest zeker weg.
Genoeg gelegen en gedacht voor nu. Ik moet mijn tanden nog poetsen.
Ik sta op, kijk op mijn wekker en zie dat er weer een uur voor bij is. Nog vier maanden, twee weken, zes dagen en zestieneneenhalf uur te gaan.
Gepubliceerd op 16 januari 2001