SimonDOETCanada - Tijd voor de eerste terugblik
Door Simon
Nu ik op mijzelf ging wonen moest ik ook voor mijzelf zorgen. Op zich zou ik als 18-jarige man van de wereld dat wel moeten kunnen. Zo moeilijk is dat toch niet? Als zoveel anderen op kamers kunnen wonen, zou ik toch ook wel tot zoiets in staat kunnen zijn?
Zo keek ik er tegenaan voor mijn vertrek. Na alweer ruim twee maanden klunzen wordt het tijd voor een terugblik.
Hoe gaat het koken? Hoe gaat het kleren wassen? Hoe gaat het voor mijzelf zorgen?
Vooraf kan ik melden dat het eindsaldo positief is: Ik leef nog.
Om te beginnen: het koken. Aan het begin van mijn reis zag ik eten als iets zakelijks. Het was een van de voorwaarden om mezelf in leven te houden, maar laten we het op z'n minst goedkoop, makkelijk en snel houden. Canneloni uit blik leek een perfecte oplossing. Een tomatenrood prutje met verschillende hardere 'stukjes' erin. Opwarmen, boterham erbij, opeten. Daarnaast was het in de aanbieding, dus kocht ik genoeg voor de toekomstige drie dagen. Nu dan: ervaring leert, afschuw leert sneller. De 3e dag Canneloni moest ik bij elke hap bijna nekken, keerde mijn maag om, stond het zweet me op het voorhoofd en schoot een gedachte met door het hoofd: "DIT-NOOIT-MEER." Helaas zat het me niet mee. Zelfs als ik zoiets simpels wilde doen als een eitje bakken, smolt de pollepel aan de pan.
Bovendien had ik geen inspiratie, veel verder dan noodles koken of soep opwarmen kwam ik niet. Daarom schreef ik wanhopig mijn ouders voor een aantal recepten. Vol enthousiasme schreven zijn me terug en ik was zowaar (met wat begeleiding van een huisgenote..) in staat wat lekkers te maken. Conclusie: ik ga er op vooruit, word handiger en kook smaakvoller. Note: de laatste drie dagen heb ik bestelpizza, 1-dag-oude bestelpizza en rijst met prut gegeten (en dat ga ik zo weer eten).
Genoeg gelul over koken. Wil het kleren wassen een beetje lukken? Dit wordt een korte alinea, heb ik het idee. Want het antwoord is: ja, jongens en meisjes: ER IS NIKS MAKKELIJKER DAN KLEREN WASSEN. Je flikkert alles in de wasmachine, gooit er wat zeep bij. Het apparaat doet z'n taak en daarna mieter je alles in de droger, klaar.
Op naar onderdeel 3, want te lang stilstaan bij iets waar je geheel niet bij stil wilt staan, maakt dit stukje saai en dan krijg ik vast en zeker nog meer reacties als: 'ik vind jouw stukje maar een kutstukje!' (wordt het al wat beter, Niels (dat was je naam geloof ik)?)
Hoe dan ook. Hoe wil het voor mezelf zorgen lukken? Op zich helemaal niet zo slecht, al gaat het ook op dit gebied met vallen en opstaan. Een verschil is alleen dat als het koken mislukt je altijd nog een boterham kan eten en als het wassen niet wil lukken er misschien een T-shirt krimpt of een handdoek verkleurt. Op dit gebied is het soms wat lulliger. Zoals je weet is het hier in Canada wel eens koud, min zoveel-eendertig graden Celsius en dan moet je je warm kleden. Doe je dat niet ('ach, mijn lichaam went hier wel aan') dan wil er wel eens wat bevriezen. Mijn rechteroor bijvoorbeeld, welk vervolgens 2x zo groot en 10x zo rood wordt en nu (weken later) nog steeds niet geheel teruggekrompen is. Bijzonder dom(bo). Maar ja, van fouten leer je. Zo heb ik ook geleerd dat bakplaten die je net uit een 350C warme oven trekt, te warm zijn om met de blote huid aan te raken. Daar, op mijn rechterarm, zit een mooi, eeuwig, litteken aan te komen. Maar voor het zover is, zal ik eerst nog wel wat infecties oplopen. :)
Deze reis leert me veel, maar als ik op dit gebied een trage leerling blijk, kom ik terug als een lelijk, eenarmig, belittekend, strompelend koalabeertje met diarree en oorpus.
Gepubliceerd op 15 februari 2001