SimonDOETCanada - Eindelijk terug
Door Simon
28 mei, 15:10u, Global Village Backpackers Hostel, Toronto, Canada
Keith, een Canadees met Nederlandse ouders die eigenlijk Kees heet, vroeg mij hoe laat ik eigenlijk richting het vliegveld zou gaan.
"Drie uur", zei ik.
"Wordt het dan niet eens tijd om te gaan, het is tien over."
Ik sprong uit mijn stoel en alsof er een pijl door mijn lichaam heen schoot begon mijn hart te bonken.
Met een paar stappen was ik bij mijn rugzak en die gooide ik in één zwaai op mijn rug.
Kort zei ik gedag tegen mijn laatst gemaakte vrienden en liep vervolgens op de balie af om nog heel even wat richtingsaanwijzingen te vragen.
Met een flinke pas kwam ik er aan zetten om daar… in de rij te wachten.
De klok deed veel van tikketak, maar ik bleef gewoon stilstaan. Uit beleefdheid wilde ik niet voordringen, maar de tijd om te wachten had ik eigenlijk niet.
Na enkele minuten wachten sprong ik er toch tussen. Ze begreep dat ik haast had en had in vijf seconden een briefje gereed. Met de metro naar station Kipling en dan bus 129 naar het vliegveld.
Ik rende bijna uit de jeugdherberg en zette met diezelfde vaart koers naar het dichtstbijzijnde station.
Half rennend door de metropool Toronto. Het regende, maar ik heb een korte broek aan, legerkisten daaronder en een enorme rugzak op mijn rug.
Langs mij heen gaan zakenlui, hotdogtentjes en de CNTower. In de spiegellende ramen van de eindeloos hoge kantoorgebouwen zie ik een wereldreiziger lopen.
28 mei, 18:00u, International Airport, Toronto, Canada
Na tram, overstappen, tram, overstappen, bus, uitstappen, kwam ik aan op het vliegveld. Op tijd! (zo'n beetje)
Een goed uur wachten en het was tijd om te boarden. "Nu al?", dacht ik bij mezelf. De tijd was voorbij gevlogen.
Ik nam plaats in mijn stoel (of, mediacentrum met 'roomservice') en binnen no-time zaten we in de lucht.
"Dag Canada. Het was me een waar genoegen! En zeker weten: tot ziens." Eigenlijk ging het afscheid nemen veel te snel, maar van afscheid nemen had ik dan ook echt genoeg. Daar wilde ik niet te lang bij stil staan.
29 mei, 8:00u, Heathrow Airport, London, England
Nu was het de bedoeling om wat te slapen tijdens de vlucht, maar ik stond stijf van de spanning en met een privé-tv en een biertje als ik met mijn vingers knipte, wilde ik mijn slaap wel uitstellen.
Met een zucht en een puf leek de vlucht voorbij. Daar, in London Heathrow, sprong ik van opgewondenheid uit mijn stoel om zo snel mogelijk uit het vliegtuig te komen. Raar eigenlijk: het was een overstap en ik had alle tijd om mijn vlucht naar Schiphol te pakken.
29 mei, 9.45u, Schiphol Airport, Amsterdam, Nederland
Als de vlucht van Toronto naar London in een zucht voorbij was, dan was deze vlucht naar Amsterdam voorbij 'in the blink of an eye'.
Eenmaal terug in Nederland hield ik het echt niet meer uit. Ik had een glimlach op mijn gezicht van oor tot oor en kon mijzelf er bijna niet van weerhouden om alle mensen opzij te duwen en richting de douane te rennen.
Eindelijk bij de bagagebanden keek ik om mij heen en zag ik mijn vader en even later ook mijn moeder en zusje achter de glazen wand staan.
Ik rende er op af en legde mijn hand op het raam. Zij ook. "Ik ben thuis. Ik ben thuis!" Besefte ik me plots.
18 juni, 19.44u, in mijn eigen kamer, Soest, Nederland
Ik ben nu drie weken thuis en het vergaat me ontzettend goed: ik heb een te gekke baan én een leuke vriendin. Bovendien geniet ik van het luizenleventje dat ik nu leid: een eigen kamer, gratis en overheerlijk avondeten, een altijd overvolle koelkast en al mijn vrienden om mij heen.
Waarom ik dit alles een half jaar achter mij heb gelaten? Nu geniet ik er pas echt van!
Daarmee is de vraag die ik mijzelf in het eerste stukje stelde beantwoord, het verhaal afgelopen en het boekje dicht.
Gepubliceerd op 17 juni 2001