Secondhand Lions
Door L'art
In het verhaal van Secondhand Lions komt een oude leeuw voor die zo tam en stoffig is dat deze het niet waard is afgeschoten te worden. Prima metafoor voor de film zelf: stoffig, oubollig en toch zal ik het geen nekschot geven. Denk ik...
Haley Joel Osment (Sixth Sense) speelt een onzekere jongen van brugklasleeftijd die de zomer moet doorbrengen bij zijn excentrieke achterooms Garth en Hub (Michael Caine en Robert Duvall). Zijn onverantwoordelijke moeder laat hem achter op hun landgoed met de opdracht te zoeken naar het verstopte fortuin van de twee ooms.
De ooms hebben problemen met het opvoeden van een kind, de jongen zelf is onzeker, bang en wil weg en toch groeien de drie langzaam naar elkaar toe. De ooms worden week, de jongen wordt een man. Aahhhh... lief... en stoffig!
Het verhaal is verre van origineel of verrassend. Het deed me vaak denken aan de Disney-films uit de tijd van Lassie, of die boy-scouts zoete troep. Vooral wanneer er een troep honden wordt ingezet om op het schattige of vertederende gevoel in te spelen voel ik me erg betutteld. Deze stoffige vorm van betutteling is door de gehele film aanwezig.
Het spel bijvoorbeeld is door de zichtbaar onervaren Tim McCanlies wel erg ongenuanceerd geregisseerd. Schematisch wordt er vorm gegeven aan een standaard onhandigheid van stoere ooms die proberen om te gaan met een klein kind. De moeder (Kyra Sedgewick) doet met een vieze nepglimlach extra haar best een zo ongeloofwaardig mogelijk personage neer te zetten.
Nog erger wordt het spel wanneer er, in de talloze flashbacks naar het avontuurlijke verleden van de beide ooms, bijna gemimed wordt wat de voice-over verteld. Het plaatje bij het praatje is compleet, alsof je naar hints zit te kijken waarbij de presentator het antwoord al heeft gegeven. En dat jeukt.
Met het geweer op de schouder sta ik rechtop in de bioscoop klaar om te vuren. In het vizier verschijnen de ogen van oudgedienden Caine en Duvall. Zij weten dondersgoed hoe zoet de film is waar ze in zitten, maar ze verzetten zich er niet tegen. Ze storten zich met zichtbare lol op de twee personages en zetten luchtig twee oude excentrieke levensgezellen neer. Bijna de draak stekend met zichzelf. Ik krijg het niet over mijn hart daar een kogel door heen te jagen. Mijn geweer zakt.
De twee 70 plussers redden, samen met het prima camerawerk en de aardige soundtrack, de film van een eerloze dood. Maar als ik jou was, zou ik wachten tot je op een druilerige zondagmiddag de Video of DVD aan je voorbij kan laten trekken.
Gepubliceerd op 18 november 2003