Seabiscuit
Door Simon Steenhuis
Na de beurskrach van 1929 komt de hele wereld, de Verenigde Staten voorop, in een zware economische crisis. De werkloosheid stijgt tot ongekende hoogten, geld verdwijnt als sneeuw voor de zon en het land verkeerd in een staat van depressie.
Maar dan is er nog altijd Seabiscuit, een klein paard met een mank loopje dat uit het niets de ene na de andere triomf behaalt in de wereld van het paardracen. Het paard staat symbool voor diens begeleiders, en zelfs de hele natie: mank, maar niet gebroken. Iedereen trekt zich aan dit heugelijke nieuws op, Seabiscuit wordt het spreekwoordelijke lichtje in de duisternis.
Zie daar: alle ingredienten voor een sentimenteel drama. Knokken, vechten tegen de ondergang, hordes nemen en overwinnen. En daar moet je van houden. De zware voice-over die de verschillende scenes aan elkaar praat, de krantenkoppen in beeld en vanaf het eerste moment de dramatische, klassieke filmmuziek. Seabiscuit heeft een hoop, maar mist net zo goed een boel.
De hoofdrollen zijn voor Jeff Bridges, Tobey Maguire en Chris Cooper. Allen zetten hun karakter stevig neer, maar echt goed leren we ze nooit kennen. Er gebeurt nogal wat in Seabiscuit, het verhaal beslaat zeker tien jaar. De manier waarop regisseur Gary Ross dat oplost is door te werken met de aangename stem van David McCullough die de scenes aan elkaar praat en door met name in het begin heel snel door de stof heen te gaan.
Dat laatste levert wat je noemt een vrij fragmentarisch beeld op: de dood van het zoontje van Bridges wordt heel rap verteld. Eerst zie je het jongetje wegrijden. Dan zie je een auto die het jongetje nadert. Dan zie je de vader (Bridges) die de telefoon opneemt. Vervolgens een gekreukelde auto. Nog geen moment later zit vader met dode zoon op een stoel en het direct daaropvolgende beeld is van de begrafenis. Ook dat beeld neemt slechts enkele seconden in beslag, althans, zo voelt het.
Gary Ross wil ons natuurlijk extra mee laten leven met de gekreukte helden, maar ik vroeg me de eerste drie kwartier af: wanneer begint het verhaal nou echt?
Als de hoofdrolspelers elkaar dan eenmaal gevonden hebben, begint het werkelijke verhaal over het paard Seabiscuit. En dat kent een vrij voorspelbaar verloop. Vermakelijk is het rolletje van William H Macy als de onvermijdelijke radiocommentator, sterk zijn de paardenraces.
Seabiscuit is een klassiek Amerikaans drama dat zelden echt fijn dramatisch wordt.
"You know, everybody thinks we found this broken down horse and fixed him, but we didn't. He fixed us. Every one of us. And I guess in a way we kinda fixed each other too." Gepubliceerd op 3 maart 2004