CD-recensie Saybia - The Second You Sleep
Door Maurice..
Schoppen
Je kent die reclame wel;
"Na Radiohead, Travis en Coldplay is er nu Saybia"
En laten wij nu eens die reclame helemaal onderuit gaan schoppen. Want alles leuk en wel, maar Radiohead is te goed om te vergelijken, Travis is zo eigenwijs als niemand is en iedereen moet met z'n fikken van Coldplay afblijven.
Zo.
Origine
Nee, Saybia is Saybia. Deens van origine, maar al populair in vele landen. De kracht zit 'm in de lieflijkheid van de liedjes. Dat konden we al merken aan de singles The Day After Tomorrow en The Second You Sleep en op de plaat is het niet anders. Allemaal makkelijk in het gehoor liggende popliedjes die meestal erg ingetogen en soms (we noemen Snake Tongued Beast) wat ruiger klinken. Het lukt Saybia maar gedeeltelijk om alle nummers genoeg kracht mee te geven waardoor de liedjes na een tijdje wel gaan vervelen. Een kanttekening moet geplaats worden bij het nummer Joy, dat van een ruim grotere klasse is dan de rest van de liedjes, doordat het na meedere keren luisteren nog steeds overeind blijft staan.
Conclusie
Goed. Saybia mist de genialiteit van Radiohead, de eigenwijsheid van Travis en de souplesse van Coldplay. Het is moeilijk om met iets origineels te komen, maar Saybia maakt zich er iets te makkelijk af door te kiezen voor 'lief' en eenvoud'.
Daar had meer in gezeten.
Maar laten we ze het voordeel van de twijfel geven: Drie duimpjes.
Gepubliceerd op 26 maart 2003
Je kent die reclame wel;
"Na Radiohead, Travis en Coldplay is er nu Saybia"
En laten wij nu eens die reclame helemaal onderuit gaan schoppen. Want alles leuk en wel, maar Radiohead is te goed om te vergelijken, Travis is zo eigenwijs als niemand is en iedereen moet met z'n fikken van Coldplay afblijven.
Zo.
Origine
Nee, Saybia is Saybia. Deens van origine, maar al populair in vele landen. De kracht zit 'm in de lieflijkheid van de liedjes. Dat konden we al merken aan de singles The Day After Tomorrow en The Second You Sleep en op de plaat is het niet anders. Allemaal makkelijk in het gehoor liggende popliedjes die meestal erg ingetogen en soms (we noemen Snake Tongued Beast) wat ruiger klinken. Het lukt Saybia maar gedeeltelijk om alle nummers genoeg kracht mee te geven waardoor de liedjes na een tijdje wel gaan vervelen. Een kanttekening moet geplaats worden bij het nummer Joy, dat van een ruim grotere klasse is dan de rest van de liedjes, doordat het na meedere keren luisteren nog steeds overeind blijft staan.
Conclusie
Goed. Saybia mist de genialiteit van Radiohead, de eigenwijsheid van Travis en de souplesse van Coldplay. Het is moeilijk om met iets origineels te komen, maar Saybia maakt zich er iets te makkelijk af door te kiezen voor 'lief' en eenvoud'.
Daar had meer in gezeten.
Maar laten we ze het voordeel van de twijfel geven: Drie duimpjes.
Gepubliceerd op 26 maart 2003