Rosenstrasse
Door L'art
Een Duits - Nederlandse coöperatie onder productie van Get Reel én United International Pictures met topacteurs uit Duitsland, Nederland en België onder regie van Von Trotta die al een hele rits indrukwekkende trofeetjes op haar schouw heeft staan. En dan gaat het ook nog eens over een demonstratie tijdens WO II in Berlijn waarbij Arische vrouwen hun joodse mannen terug eisen. Veel geld + goede acteurs + bewezen regisseur + goed thema = goede film? Niet helemaal...
Deze raamvertelling gaat over een jonge vrouw (Hannah) die op onderzoek uitgaat naar haar moeders verleden. Deze blijkt als kind in de oorlog te zijn “geadopteerd” door een Arische vrouw toen haar eigen, joodse moeder meegenomen werd door de Nazi’s.
We volgen vooral die Arische vrouw in het verleden omdat deze in het heden geïnterviewd wordt door Hannah en dus het woord doet. Deze vrouw streed in het Berlijn van 1943 voor haar joodse man die gevangen zat in de Rosenstrasse. We volgen ook die man en nog wat andere gevangenen en diens Arische vrouwen die buiten om hun man staan te roepen.
In het heden volgen we Hannah en haar relatie met haar niet-Joodse vriend (Fedja van Huêt) wat een familieprobleem aan het worden is en hoe de moeder (die ooit geadopteerd is) over het verlies van haar man heen komt en tot vrede komt met het verleden. En dat krijgt u allemaal in slechts 136 minuten.
Regisseur Von Trotta wil veel vertellen. Veel te veel. En dit heeft consequenties:
Het scenario is te complex, verhaallijnen worden aangestipt en afgeraffeld, personages worden opgebouwd om vervolgens te verdwijnen en de dialogen zijn ongeloofwaardig en veel te letterlijk.
Bovendien vind ik dat de regie grof tekort heeft gedaan aan haar acteurs. Het acteerwerk is vaak onder de maat; er wordt gereageerd voordat het mogelijk is, Nazi’s zijn altijd boos en Joden altijd lief, en echte intimiteit tussen personages krijgt geen kans om te ontstaan.
En dan op het allerlaatst luidt Thekla Reuten (14e kippetje, De Tweeling) de ommekeer in: ze geeft me kippenvel met haar reactie op het weerzien van haar man. Gelukkig laat Von Trotta ons even in het verleden hangen en wordt het even echt spannend of de mannen vrij zullen komen. De halfopgebouwde personages worden heel even hartverscheurend.
Op zo’n moment vergeet ik al het voorgaande en komen de mooie beelden, het aangrijpende thema en steracteurs samen om te doen wat Von Trotta voor ogen had: mensen ontroeren met dit verhaal over dappere vrouwen.
Gepubliceerd op 18 oktober 2003