Road to Perdition
Door Rollo Tomasi
Na z'n bejubelde speelfilmdebuut American Beauty had Sam Mendes de scripts voor het uitzoeken. Hij koos voor Road to Perdition, een verfilming van de gelijknamige graphic novel van Max Allan Collins en Richard Piers Rayner. De naargeestige strip was op zijn beurt weer gebaseerd op de Japanse manga Kozure Okami. Net als American Beauty draait het in Road to Perdition om de relatie tussen vaders en hun kinderen, maar in laatsgenoemde is weinig humor te vinden.
De film speelt zich af in de jaren 30 in Rock Island, in de buurt van Chicago. Belangrijkste personage in de film is Michael Sullivan (Tom Hanks), rechterhand van maffiabaas John Rooney (Paul Newman). Sullivans bijnaam is 'engel des doods'. Dit weten zijn kinderen echter niet, die hebben geen idee idee wat hun vader doet. Sullivans oudste zoon Michael Jr.(Tyler Hoechlin) besluit zich in de auto van zijn vader te verstoppen om er achter te komen. Maar dan ziet hij hoe de zoon van Rooney, Connor (Daniel Craig), iemand vermoord. Het was echter niet de bedoeling hem te vermoorden, en Connor ziet Michael jr. Dit is de druppel voor Connor, die altijd al jaloers is geweest op de relatie tussen z'n vader en Sullivan. Sullivan en z'n zoontje moeten vluchten, en gaan op weg naar Perdition (verdoemenis), terwijl ze door huurmoordenaar Harlen Maguire (Jude Law) achterna gezeten worden.
"Zonen worden op aarde gezet om hun vaders tot last te zijn" zegt Newmans personage op een gegeven moment, en daarmee verwoordt hij het centrale thema van de film. Zijn zoon zorgt ervoor dat Newman moet kiezen tussen hem en Hanks.
De acteurs leveren goed werk. Hanks is geloofwaardig als moordenaar, die hij meedogenloos maar toch menselijk weet neer te zetten. Jude Laws personage is wat vlak maar Law haalt er uit wat er uit te halen valt. Maar onovertroffen is Paul Newman, die de tragische John Rooney vertolkt. Eén blik op z'n gezicht is meer waard dan alle tekst die hij in de film heeft.
Het meest opvallende aan de film is echter de cinematografie. De beelden die Conrad L. Hall maakt zijn adembenemend. De film ademt depressie. Onderbelichte sets waarin de personages zich langzaam bewegen door de stromende regen, water gutst langs de rand van de hoeden, de overjassen doorwekend.
Maar toch knaagt er iets. Het ziet er prachtig uit, op de acteerprestaties is weinig aan te merken, de film wordt door een mooie soundtrack ondersteunt....de stijl overheerst. Wat eraan schort is een inhoud die zich kan meten met de vorm. De film volgt een gechoreografeerde, rechte lijn, het lot van de personages lijkt voortbestemd. Road to Perdition verliest flair.
Dat zorgt ervoor dat de film net niet de status van meesterwerk haalt. Jammer, maar het blijft zeker de moeite waard. Sam Mendes' tweede film had heel wat minder kunnen uitpakken. Gepubliceerd op 29 oktober 2002