Reconstruction
Door Esther
Reconstruction is een ingewikkeld goede film. Een terechte winnaar van de Camera d’Or, de prijs voor het beste debuut op het Cannes filmfestival. Reconstruction begint behoorlijk onbegrijpelijk, maar het verhaal wordt steeds duidelijker.
De fotograaf Alex, zijn vriendin Simone, Aimee en haar man August, die schrijver is, zijn de vier personages om wie het draait. Het lijkt er alleen op, dat de eerste drie personages bedacht zijn door de laatste. August is op zoek naar de juiste plot voor zijn verhaal. Alex en Aimee worden verliefd op elkaar, maar dit heeft tot gevolg dat Alex door niemand meer herkend wordt; niet meer door zijn buren, niet door Simone, niet door zijn beste vriend en niet door zijn vader. Hij kan zijn eigen huis niet eens meer in. Alleen Aimee lijkt nog open te staan voor contact met hem, maar ook haar en Alex’ geheugens worden af en toe gewist. Gevolg: vreemde situaties, waarbij de een de ander opeens totaal niet meer lijkt te kennen. Ze zijn het slachtoffer van de reconstructies van de schrijver.
Is het een verhaal in een verhaal, of niet? Dit maakt de film best ingewikkeld. De liefdesverhouding tussen Alex en Aimee heeft gevolgen, voor allebei. Durven ze voor elkaar te kiezen? Kunnen ze eigenlijk wel voor elkaar kiezen, of laat de schrijver dat niet toe?
Behalve het script, is ook het camerawerk heel apart. Close-ups zijn niet zeldzaam. Integendeel, soms komt de camera wel heel erg dichtbij… Ook de verwarrende beelden tussendoor, een vallende man en duizelingwekkende flitsen, zijn moeilijk in verband te brengen met het verhaal. Toch roept dit wel een bepaalde sfeer op: onheilspellend, ‘geloof-niet-alles-wat-je-ziet-achtig’.
De vier hoofdpersonen in de film worden gespeeld door maar drie acteurs. Maria Bonnevie speelt zowel Simone als Aimee. Simone is de lichtelijk verwaarloosde vrouw, die niet aan alle wensen van Alex voldoet, terwijl de geromantiseerde Aimee de perfecte minnares lijkt. Maar bestaat de perfecte minnares wel?
Verwacht niet dat je alles kunt begrijpen, want er is ruimte overgelaten voor eigen interpretatie. Geen hapklare meeneem-film, maar een diepzinnig, literair en romantisch drama.
Al met al is het vooral een film die veel vragen oproept. Het antwoord: ‘Alles is een film. Alles is een constructie. Maar pijn doet het wel.’ Cryptisch, dat zeker. Gepubliceerd op 15 juli 2004