Play! maart
Door Jordi
Play! is toe aan zijn derde editie en ook deze keer buigt Jordi zich over een drietal entertainmentwaren en geeft zijn kundige oordeel. Althans... dat is wat hij ons voorhoudt.
Arctic Monkeys – Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not
Arctic Monkeys is typisch zo’n jong bandje met een mooi verhaal. Band maakt demo’s, raken verspreid over internet, krijgen meer en meer fans, binden zich aan een platenmaatschappij, maken nog meer liedjes over uitgaan en moeilijke meisjes, worden nog bekender en bekender en opeens... uit het niets naar nummer 1 in de UK.
Uitgebreide interviews volgden en de kop van frontman Alex Turner pronkte op de cover van menig gerenommeerd muziekmagazine. Het klinkt ongelofelijk, maar het is toch echt zo. Een heuse hype. En wat is er nu fijner dan een hype over je heen laten vloeien alsof het een warme golf van pluchebeertjes is die je van alle kanten knuffelen?
De band is er klaar voor en als een stel jonge honden geven ze zich volledig voor hun muziek. Het is duidelijk dat er hier iets te bewijzen valt. Jammer dat de muziek zich behoorlijk begeeft in het dertien-in-een-dozijn gebied. Zonde van het mooie verhaal.
Het debuut van de Arctic Monkeys ligt nu in de winkel.
Mario & Luigi: Partners in Time
Na 2 jaar lang wachten is ie er dan toch eindelijk. De opvolger van misschien wel de beste RPG op de Gameboy Advance, Mario & Luigi: Superstar Saga. Het verhaal verschilt niet veel van een gemiddeld Mario spel. De prinses is ontvoerd en het is aan Mario en z’n broertje Luigi om haar te redden.
Deze keer was het echter niet Bowser, maar een stel aliens genaamd de Shroob. En naast de ontvoering willen ze ook nog de wereld overnemen. In het verleden nog wel! Ware helden als Mario en Luigi bieden natuurlijk hulp en peren ‘m naar het verleden, waar ze de jongere versies van zichzelf tegenkomen.
Groot verschil in vergelijking met de vorige editie is dat alle actie nu verspreid is over twee schermpjes en dat je nu vier mannertjes in plaats van twee moet besturen. Maar dat was het dan ook wel. Je hoeft niet in je microfoon te blazen en je kunt drukken op je schermpje wat je wilt... er gebeurt niets!
Als je het GBA spel hebt gespeeld, weet je wel ongeveer wat je kunt verwachten. Qua uiterlijk ziet het er allemaal redelijk hetzelfde uit. Dus wat houd je dan over? Een lekker uitgebreid avontuur wat ongelofelijk goed in elkaar zit, bijzonder grappig is en ook nog een waar genot is om te spelen. Allemaal in een Mario jasje waardoor de tranen van nostalgie ook weer zullen gaan biggelen over je wangen. En een spel waar je je pennetje eens niet voor hoeft te gebruiken is stiekem ook wel eens een verademing.
Mario & Luigi: Partners in Time ligt nu in de winkel. Wel alleen voor de Nintendo DS.
Walk The Line
Door het succesverhaal van Ray vorig jaar is het grote publiek klaargestoomd voor de biopic. En deze gaat nog wel over Johnny Cash, de stoere cowboy met de zware stem en tevens het gezicht van countymuziek die 2,5 jaar terug overleed. De film opent bij de een optreden in de bekende Folsom Prison gevangenis, wat ook meteen de naam is van zijn meest bekende live album.
Vanaf dat moment worden we meegenomen in een stroom van flashbacks en komen we te weten hoe Johnny tot het punt is gekomen waar hij op dat moment stond. Joaquin Phoenix (Gladiator) speelt de Man in Black en Reese Witherspoon (Legally Blonde) zijn grote, maar verboden, liefde June Carter. En het mooie is... ze zingen niet alleen echt, maar doen het ook goed. En dat is een godsgeschenk.
Desondanks is Joaquin niet overtuigend als Johnny, zoals Jamie Foxx dat wel was als Ray. Maar eigenlijk stoort dat niet eens zo heel erg. Uiteindelijk draait het niet zozeer om de muziek of het leven van Cash, maar meer om de liefde tussen Johnny en June. Een mooie film. Ik zet Get Rhythm maar weer even op.
Walk The Line draait nu in de bioscoop en Johnny Cash draait zich niet om in zijn graf. Gepubliceerd op 26 februari 2006
Arctic Monkeys – Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not
Arctic Monkeys is typisch zo’n jong bandje met een mooi verhaal. Band maakt demo’s, raken verspreid over internet, krijgen meer en meer fans, binden zich aan een platenmaatschappij, maken nog meer liedjes over uitgaan en moeilijke meisjes, worden nog bekender en bekender en opeens... uit het niets naar nummer 1 in de UK.
Uitgebreide interviews volgden en de kop van frontman Alex Turner pronkte op de cover van menig gerenommeerd muziekmagazine. Het klinkt ongelofelijk, maar het is toch echt zo. Een heuse hype. En wat is er nu fijner dan een hype over je heen laten vloeien alsof het een warme golf van pluchebeertjes is die je van alle kanten knuffelen?
De band is er klaar voor en als een stel jonge honden geven ze zich volledig voor hun muziek. Het is duidelijk dat er hier iets te bewijzen valt. Jammer dat de muziek zich behoorlijk begeeft in het dertien-in-een-dozijn gebied. Zonde van het mooie verhaal.
Het debuut van de Arctic Monkeys ligt nu in de winkel.
Mario & Luigi: Partners in Time
Na 2 jaar lang wachten is ie er dan toch eindelijk. De opvolger van misschien wel de beste RPG op de Gameboy Advance, Mario & Luigi: Superstar Saga. Het verhaal verschilt niet veel van een gemiddeld Mario spel. De prinses is ontvoerd en het is aan Mario en z’n broertje Luigi om haar te redden.
Deze keer was het echter niet Bowser, maar een stel aliens genaamd de Shroob. En naast de ontvoering willen ze ook nog de wereld overnemen. In het verleden nog wel! Ware helden als Mario en Luigi bieden natuurlijk hulp en peren ‘m naar het verleden, waar ze de jongere versies van zichzelf tegenkomen.
Groot verschil in vergelijking met de vorige editie is dat alle actie nu verspreid is over twee schermpjes en dat je nu vier mannertjes in plaats van twee moet besturen. Maar dat was het dan ook wel. Je hoeft niet in je microfoon te blazen en je kunt drukken op je schermpje wat je wilt... er gebeurt niets!
Als je het GBA spel hebt gespeeld, weet je wel ongeveer wat je kunt verwachten. Qua uiterlijk ziet het er allemaal redelijk hetzelfde uit. Dus wat houd je dan over? Een lekker uitgebreid avontuur wat ongelofelijk goed in elkaar zit, bijzonder grappig is en ook nog een waar genot is om te spelen. Allemaal in een Mario jasje waardoor de tranen van nostalgie ook weer zullen gaan biggelen over je wangen. En een spel waar je je pennetje eens niet voor hoeft te gebruiken is stiekem ook wel eens een verademing.
Mario & Luigi: Partners in Time ligt nu in de winkel. Wel alleen voor de Nintendo DS.
Walk The Line
Door het succesverhaal van Ray vorig jaar is het grote publiek klaargestoomd voor de biopic. En deze gaat nog wel over Johnny Cash, de stoere cowboy met de zware stem en tevens het gezicht van countymuziek die 2,5 jaar terug overleed. De film opent bij de een optreden in de bekende Folsom Prison gevangenis, wat ook meteen de naam is van zijn meest bekende live album.
Vanaf dat moment worden we meegenomen in een stroom van flashbacks en komen we te weten hoe Johnny tot het punt is gekomen waar hij op dat moment stond. Joaquin Phoenix (Gladiator) speelt de Man in Black en Reese Witherspoon (Legally Blonde) zijn grote, maar verboden, liefde June Carter. En het mooie is... ze zingen niet alleen echt, maar doen het ook goed. En dat is een godsgeschenk.
Desondanks is Joaquin niet overtuigend als Johnny, zoals Jamie Foxx dat wel was als Ray. Maar eigenlijk stoort dat niet eens zo heel erg. Uiteindelijk draait het niet zozeer om de muziek of het leven van Cash, maar meer om de liefde tussen Johnny en June. Een mooie film. Ik zet Get Rhythm maar weer even op.
Walk The Line draait nu in de bioscoop en Johnny Cash draait zich niet om in zijn graf. Gepubliceerd op 26 februari 2006