Pinkpop 2003
Zaterdag: Fuck de camping.
"Ja, shit hey, we moeten nog een kaartje voor jou kopen", zeg ik als ik de auto van Noor instap. "Er is iets misgegaan met de krant. We hebben twee perskaarten, maar eentje moet betaald worden".
We rijden naar het Pinkpopterrein. Het is de bedoeling onze tent alvast op te zetten voor zondag. Noor heeft een bruiloft vanavond, ik een barbecue. We parkeren de auto en overzien de lange rij voor de camping. Dan gaan we op zoek naar de VIP-kassa. Daar moeten we de perskaart voor Noor betalen. Geen van de medewerkers kan ons vertellen waar die kassa is. Men stuurt ons naar tegenovergestelde richtingen. Ten slotte weet een verlichte ziel ons duidelijk te maken dat we bij de gewone kassa moeten zijn. Na nog meer plichtplegingen en foute aanwijzingen, koop ik een kaartje. De rij voor de camping is inmiddels langer geworden. Noor kijkt me aan en zegt: "Fuck de camping?". Ik knik gretig en vraag: "Zullen we naar huis gaan en hopen dat we morgen een plek op de camping vinden? Ik moet immers op de camping, want ik heb de krant een campingverslag beloofd."
We rijden naar huis.
Zondag: Fuck de Camping (nog steeds).
Om één uur laten we ons afzetten voor camping A. In de auto ligt onze tent, tezamen met een hoop kampeerzooi. Als we uitstappen worden we bestookt met harde windstoten. De lucht is dreigend grijs, zeg maar zwart. Voordat we goed en wel beseffen dat het kan gaan hagelen, valt die hagel met bakken uit de hemel. "Met dit weer een tent opzetten?", vraagt Noor terwijl ze haar regenjas aandoet. "Fuck die camping maar helemaal." We gooien de tent terug in de wagen en regelen dat we aan het eind van de avond worden opgehaald. Via de persingang komen we op het terrein. Noor schrikt zich kapot als plots Henk-Jan Smiths van Idols naast haar staat. Op mijn beurt verwonder ik me over de gitarist van Kane die gelijktijdig met ons binnenkomt. In de persruimte gebruiken we een schone wc, hoeven we niet in de rij te staan voor drank of eten en loeren we naar de ingang om de binnenkomst van een nieuwe BN-er niet te missen.
In de middag lopen we met vrienden een rondje over de camping. Het water staat tien centimeter hoog in hun tent. Een appel drijft, op eigen kracht; prachtig! Noor en ik genieten van het onmisbare – iedereen die we tegenkomen zegt: "Niet op de camping? Je weet niet wat je mist!
’s Avonds worden we opgehaald als schoolkinderen en vallen twee uur later na een frisse douche in slaap. We hebben genoten van Pinkpop en dromen over drijvende appels en beschimmelde luchtbedden.
Maandag: Fuck, nog een jaar.
Rond elf uur lopen we over de markt die bij Pinkpop ligt. Terwijl Beef de dag opent met late night sessions, zit ik met mijn hoofd tussen T-shirts met opdrukken als: "When God created men, she was only joking". Eindelijk, na een uur extreme verveling, krijgt ik respijt: de dames willen The Cardigans graag zien. Iets later komen we op het Pinkpopterrein Renée tegen die ons gisteren hartstochtelijk verachtte omdat we niet op de camping sliepen. Inmiddels geeft ze toe: "We hebben onze tent ingepakt en slapen thuis. Het was zó nat gisteravond". Noor en ik juichen voor deze morele overwinning en worden hierin alleen maar gesterkt als een ander meisje publiekelijk smeekt om een warme, lekkere douche. Zelf ben ik vooral toe aan effectieve zonnebrandcrème. Ik ben zo rood als een kreeft. Elke lach, frons of knipoog komt me te staan op een pijnscheut.
Qua Bekende Nederlanders is het een povere dag. Hoewel we ons niet meer zoveel ophouden in de persruimte, zijn we toch licht verontwaardigd als de enige bekende Nederlander van de dag Bart van Kotic blijkt te zijn.
Aan het slot van de avond proberen we nog de 3FM tent van de achterkant binnen te komen (backstage), maar daar worden we vriendelijk doch dringend verzocht te verdwijnen. Niet veel later lopen we parmantig via de persuitgang van het terrein af. Het klinkt cliché, maar we balen dat het is afgelopen. Volgend jaar gaan we weer. Op de camping? Zeker! Wedden?
Gepubliceerd op 23 juni 2003