Pimp je auto aan gort
Door Jordi
Na maandenlang wachten zijn nu dan toch echt eindelijk de PC gebruikers onder ons aan de beurt. De nieuwste Grand Theft Auto is verschenen. Zes keer groter dan Vice City, meer verhaal, meer voertuigen, meer missies en jawel…meer minigames. Geen stad meer om in te spelen maar een staat. Groter, beter, sneller, harder. Dat is tenminste wat er in het persbericht stond dat we hier op de redactie kregen. Belachelijke claims, of niet?
In deze GTA kruip je in de huid van Carl Johnson. Een man met een verleden die terugkeert naar zijn hometown om even orde op zaken te stellen. Het is begin jaren ’90 en de setting lijkt verdacht veel op een Spike Lee film. Wat oorspronkelijk begint als een missie om je ‘hood’ weer op de kaart van Los Santos te zetten, slaat om in een hachelijk avontuur waarin je de drie grote steden in San Andreas op z’n kop zet. En dat allemaal met een sterrencast waar je als gemiddelde Hollywoodfilm U tegen zou zeggen. Hoor ik daar niet Samuel L. Jackson en Peter Fonda het heertje wezen door mijn luidsprekers?
Wat meteen opvalt in vergelijking met een willekeurige eerdere GTA, is dat de besturing een stuk beter is geworden. Het neerpaffen van mannetjes voelde nog nooit zo natuurlijk. Het rondrijden in je karretje is iets minder simpel geworden, maar wel veel leuker. Maar het grootste verschil is de omgeving. De onderliggende technologie komt dan wel uit GTA3, maar daar is weinig van te merken. De spelwereld is zoveel gedetailleerder dat het niet grappig meer is. Elke stad is nameljik gemodelleerd naar een bestaande stad. Los Santos naar Los Angeles, San Fierro naar San Fransico en Las Venturas naar Las Vegas. Dit zie je dan ook terug aan de straatjes en de architectuur.
En natuurlijk is er ook verschil met de PS2 versie. De multiplayer-uitstapjes zijn weliswaar geschrapt, maar het spel ziet er zoveel beter uit. Had je op de PS2 ook behoorlijk veel last van gebouwen die plotseling verschenen en een hinderlijke mist die je het zicht belemmerde, dat is allemaal opgelost. In plaats daarvan kun je de resolutie opschroeven en allerlei grafische foefjes aanzetten, mits je PC dat trekt. En de laadtijden? Die zijn verdwenen.
Wat valt er eigenlijk te concluderen aan een spel dat zo gigantisch van omvang is als San Andreas? Is het wel een spel in de pure betekenis van het woord? Eigenlijk niet. Je wordt losgelaten in een wereld waarin je zelf mag bepalen wat je doet. Hang je de hele dag rond in de speelhal en de sportschool of pimp je je auto aan gort? Volg je toch maar het verhaal of cruise je toch liever op je dooie gemakje over de snelwegen van San Andreas met David Bowie op je radio? Aan jou de keus. En dat is precies wat dit spel zo onweerstaanbaar maakt voor ons simpele zielen. De illusie van vrijheid. Een vrijbrief om je eens vreselijk te misdragen. Let’s dance. Gepubliceerd op 14 juli 2005
In deze GTA kruip je in de huid van Carl Johnson. Een man met een verleden die terugkeert naar zijn hometown om even orde op zaken te stellen. Het is begin jaren ’90 en de setting lijkt verdacht veel op een Spike Lee film. Wat oorspronkelijk begint als een missie om je ‘hood’ weer op de kaart van Los Santos te zetten, slaat om in een hachelijk avontuur waarin je de drie grote steden in San Andreas op z’n kop zet. En dat allemaal met een sterrencast waar je als gemiddelde Hollywoodfilm U tegen zou zeggen. Hoor ik daar niet Samuel L. Jackson en Peter Fonda het heertje wezen door mijn luidsprekers?
Wat meteen opvalt in vergelijking met een willekeurige eerdere GTA, is dat de besturing een stuk beter is geworden. Het neerpaffen van mannetjes voelde nog nooit zo natuurlijk. Het rondrijden in je karretje is iets minder simpel geworden, maar wel veel leuker. Maar het grootste verschil is de omgeving. De onderliggende technologie komt dan wel uit GTA3, maar daar is weinig van te merken. De spelwereld is zoveel gedetailleerder dat het niet grappig meer is. Elke stad is nameljik gemodelleerd naar een bestaande stad. Los Santos naar Los Angeles, San Fierro naar San Fransico en Las Venturas naar Las Vegas. Dit zie je dan ook terug aan de straatjes en de architectuur.
En natuurlijk is er ook verschil met de PS2 versie. De multiplayer-uitstapjes zijn weliswaar geschrapt, maar het spel ziet er zoveel beter uit. Had je op de PS2 ook behoorlijk veel last van gebouwen die plotseling verschenen en een hinderlijke mist die je het zicht belemmerde, dat is allemaal opgelost. In plaats daarvan kun je de resolutie opschroeven en allerlei grafische foefjes aanzetten, mits je PC dat trekt. En de laadtijden? Die zijn verdwenen.
Wat valt er eigenlijk te concluderen aan een spel dat zo gigantisch van omvang is als San Andreas? Is het wel een spel in de pure betekenis van het woord? Eigenlijk niet. Je wordt losgelaten in een wereld waarin je zelf mag bepalen wat je doet. Hang je de hele dag rond in de speelhal en de sportschool of pimp je je auto aan gort? Volg je toch maar het verhaal of cruise je toch liever op je dooie gemakje over de snelwegen van San Andreas met David Bowie op je radio? Aan jou de keus. En dat is precies wat dit spel zo onweerstaanbaar maakt voor ons simpele zielen. De illusie van vrijheid. Een vrijbrief om je eens vreselijk te misdragen. Let’s dance. Gepubliceerd op 14 juli 2005