Pijnlijke stilte
We staan in de voortuin, mijn vader en ik. De lucht is grauw. Achter de kliko’s hebben we haar bak neergezet, want die is nu onbruikbaar geworden. Samen tillen we een tegel op, en met een spade begint mijn vader wat aarde weg te scheppen. Ik sta ernaast, met in mijn handen een schoenendoos. Het scheppen duurt lang, de grond is kurkdroog. ‘Moet ik helpen?’, vraag ik nog, maar het is al gebeurd. Het gat is groot genoeg.
Ik kniel, en leg de schoenendoos zachtjes voor mij op de grond. Ik pak de keukenrol, en scheur het laatste papiertje eraf. Dan haal ik de deksel van de doos. Ik heb haar gelegd op een dikke laag houtvezel, en toegedekt met flink wat hooi. Alleen haar kopje is nog zichtbaar. Ik pak het hooi van haar af, en terwijl ik haar lijfje optil, hoor ik mijn vader ‘Was je straks wel je handen?’ zeggen. Ik negeer hem.
Ze is helemaal stijf. Haar oogjes zijn toegeknepen en haar achterpootjes steken uit, met verwrongen teentjes. Ze voelt verschrikkelijk koud aan. Sinds gisteravond stopte ze met eten en drinken. Onrustig schuifelde ze heen en weer, heel soms plaste ze, waar ze zachtjes om piepte van de pijn. Haar urine was rood van het bloed. Ik zat naast haar bak, en kon niets anders doen dan aaien, want zaterdagavond om 11 uur is er geen dierenarts te bereiken. Maar kennelijk was er iets mis met de niertjes. Dus aaide ik vooral haar achterlijfje, tevergeefs hopend op een helende werking.
Zondagmorgen om acht uur werd ik wakker. Het was stil in mijn kamer. Geen geschuifel in het hooi, zelfs geen zacht gepiep. Ik sprong uit bed en zag haar dode lijfje liggen. Languit, in een laatste stuiptrekking. Terwijl ik heerlijk lag te dromen was mijn cavia druk bezig dood te gaan. In een pijnlijke stilte (want anders was ik zeker wakker geworden).
Als ik haar ingewikkeld heb in keukenpapier leg ik haar zachtjes in het gat. Uit de schoenendoos pak ik houtvezel en hooi om over haar heen te leggen. Dan strooien we er nog wat aarde over heen en langzaam, en zo zachtjes mogelijk, leggen we de steen weer op zijn plaats. Mijn cavia heeft tenslotte al genoeg pijn gehad.
Gepubliceerd op 10 september 2003