Phileine zegt sorry
Door Rollo Tomasi
Een boel mensen waren niet zo gelukkig met de verfilming van Ronald Gipharts debuutroman Ik ook van jou, Giphart voorop. Daarom heeft hij dit keer besloten zich wel te bemoeien met de verfilming van één van zijn boeken. Robert Jan Westdijk bleek op dezelfde golflengte te zitten als de schijver en mocht Phileine zegt sorry regisseren. In Kim van Kooten werd al snel een geschikte titelvertolkster gevonden. Kan dus bijna niet misgaan, zou je zeggen.
Pornografisch
Als de film begint zien we Phileine (Kim van Kooten) en Max (Michiel Huisman) in het park zitten. Ze zien er gelukkig uit, verliefd, niets kan hun geluk verstoren. Max zegt: “Phileine, ik moet je iets vertellen.”
Uh-oh.
Max is acteur en heeft een rol aangeboden gekregen bij een toneelgezelschap in New York. Een kans die hij niet mag missen. Phileine blijft alleen achter in Utrecht. Maar ze is niet het type dat rustig kan blijven wachten op haar geliefde en dus reist ze hem achterna. Als ze Max heeft gevonden reageert hij niet al te enthousiast op haar komst. Het blijkt namelijk dat hij de hoofdrol heeft in een ietwat pornografische interpretatie van Romeo & Juliet, wat Phileine weinig kan waarderen. En hoe komt hij aan die krassen op z’n rug? Uiteindelijk barst de bom en zal Phileine haar excuses moeten aanbieden. Maar dat is voor eigenwijs iemand als Phileine makkelijker gezegd dan gedaan.
Cartoon
Phileine houdt eigenlijk niet zo van mensen. Ze gebruikt cynisme als een schild, maar dat schild is zo dik dat we er nooit echt achter komen wie ze echt is. Dat is niet de schuld van Kim van Kooten, die met zichtbaar plezier om zich heen schopt en trapt. De schuldige is het scenario, dat bang lijkt te zijn het tienerpubliek van zich te vervreemden door tijd te besteden aan diepere gevoelens. De meeste personages lijken uit een cartoon te komen.
Maar dat wil niet zeggen dat het een waardeloze film is. Kim van Kooten is een genot om naar te kijken, technisch gezien steekt de film prima in elkaar en er valt een boel te lachen. Maar de film laat toch niet echt een blijvende indruk achter. Iets wat je van Ik ook van jou, ondanks al z’n gebreken, wel kon zeggen
Conclusie
Als je gewoon een avondje wilt lachen is dit een prima film om de tijd mee te doden. Maar het is geen film waarbij je na afloop het liefst meteen de bioscoop weer in zou willen rennen.
Gepubliceerd op 19 oktober 2003
Als de film begint zien we Phileine (Kim van Kooten) en Max (Michiel Huisman) in het park zitten. Ze zien er gelukkig uit, verliefd, niets kan hun geluk verstoren. Max zegt: “Phileine, ik moet je iets vertellen.”
Uh-oh.
Max is acteur en heeft een rol aangeboden gekregen bij een toneelgezelschap in New York. Een kans die hij niet mag missen. Phileine blijft alleen achter in Utrecht. Maar ze is niet het type dat rustig kan blijven wachten op haar geliefde en dus reist ze hem achterna. Als ze Max heeft gevonden reageert hij niet al te enthousiast op haar komst. Het blijkt namelijk dat hij de hoofdrol heeft in een ietwat pornografische interpretatie van Romeo & Juliet, wat Phileine weinig kan waarderen. En hoe komt hij aan die krassen op z’n rug? Uiteindelijk barst de bom en zal Phileine haar excuses moeten aanbieden. Maar dat is voor eigenwijs iemand als Phileine makkelijker gezegd dan gedaan.
Phileine houdt eigenlijk niet zo van mensen. Ze gebruikt cynisme als een schild, maar dat schild is zo dik dat we er nooit echt achter komen wie ze echt is. Dat is niet de schuld van Kim van Kooten, die met zichtbaar plezier om zich heen schopt en trapt. De schuldige is het scenario, dat bang lijkt te zijn het tienerpubliek van zich te vervreemden door tijd te besteden aan diepere gevoelens. De meeste personages lijken uit een cartoon te komen.
Maar dat wil niet zeggen dat het een waardeloze film is. Kim van Kooten is een genot om naar te kijken, technisch gezien steekt de film prima in elkaar en er valt een boel te lachen. Maar de film laat toch niet echt een blijvende indruk achter. Iets wat je van Ik ook van jou, ondanks al z’n gebreken, wel kon zeggen
Als je gewoon een avondje wilt lachen is dit een prima film om de tijd mee te doden. Maar het is geen film waarbij je na afloop het liefst meteen de bioscoop weer in zou willen rennen.
Gepubliceerd op 19 oktober 2003