Pearl Harbor
Door Simon
Voordat ik plaatsnam in het Grand Theatre te Amersfoort, had ik erg hoge verwachtingen van deze film. Waarom?
Pearl Harbor is een Amerikaanse productie, over een slag waarin een haven van Amerika volledig ingemaakt wordt en dat leek me op z’n minst verrassend. Bovendien betreft het een afgrijselijke slag, wat zou betekenen: heftige beelden. Ook de special effects zouden geweldig moeten zijn, aangezien er behoorlijk wat geld in dit project gepompt is. Ten slotte speelt Ben Affleck de hoofdrol, die ook al schitterde in ‘Armageddon’ en ‘Good Will Hunting’. Deze film moest haast wel geweldig zijn, of zou dat in ieder geval kunnen zijn.
Stiekem hoopte ik een beetje op een film als ‘Saving Private Ryan’, waar de afschrikwekkende gevechtsscènes samen met goed spel en diepgaande personages naar mijn mening een wereldfilm vormden.
De vraag is dus: is deze film de vergelijking met ‘Saving Private Ryan’ waard, hebben regisseur Michael Bay en producent Jerry Bruckheimer ‘Pearl Harbor’ zo geweldig gemaakt als deze film zou kunnen zijn?
In het eerste deel van deze film leren we Rafe McCawley (Ben Affleck) en Danny Walker (Josh Hartnett) kennen. Twee goede vrienden die van jongs af aan al gek waren op vliegen en nu, uiteraard, in de US Airforce zitten. Succesvolle helden zijn het. Ze vallen allebei voor de zuster Evelyn Johnson (Kate Beckinsale), afgebeeld als moeder Theresa met het uiterlijk van het betere supermodel.
Al is de tweede wereldoorlog al begonnen, hiervan is in Amerika (dat toen nog niet betrokken was) weinig te merken. De soldaten lijken zich meer met het versieren van zusters bezig te houden, dan met de toekomstige deelname aan de oorlog. Begrijp ik ook wel, elke zuster in deze film lijkt zo van de set van een commercial van Calvin Klein te zijn weggelopen…
Dus voelt het een beetje raar. Men traint hard voor de oorlog, maar er is geen greintje spanning te merken. Iedereen is blij, gezellig, leuk, lief, mooi, gelukkig en verliefd.
Het enige waardoor ik niet vergeet dat er ook nog een tweede wereldoorlog aan de gang is, is omdat Rafe vrijwillig (een echte held dus) vecht voor de Britse RAF. Moet ik nog melden dat hij hier als ware held afgebeeld wordt? Dat is hij ook hoor.
Dat is leuk in het begin, dat romantische geklooi met af en toe een grappige situatie of leuke opmerking, maar op een gegeven moment wordt het irritant. De film dreigt dramatisch romantisch te worden (jeukjeuk) en de grappige situaties en leuke opmerkingen zijn eigenlijk helemaal niet zo grappig en leuk meer.
Waren die plaatjes van die vliegtuigen die een hele vloot om zeep hielpen misschien van een andere film? Wanneer kregen we nou die prachtige combinatie van ‘afschrikwekkende gevechtsscènes, goed spel en diepgaande personages’ te zien? Van alle drie had ik namelijk nog niets gemerkt. En waarom moest er anderhalf uur gedaan worden over de introductie van de personages en het vertellen van een naar mijn mening grotendeels overbodig verhaal?
Wat deed ik hier!?
Een aantal vragen die door mijn hoofd vlogen, voordat ik aan mocht schuiven voor:
De film begint en binnen vijf minuten zit ik midden in een angstaanjagende veldslag, waarbij de Amerikanen geheel de grond in gestampt worden. Nu kan er nog zovel over het saaie stuk van voor de pauze gezegd worden, maar dit is gewèldige actie. Enorme explosies, zinkende schepen (‘Titanic’ in veelvoud), veel doden en minstens net zoveel gewonden. Actie! Heerlijk! Daar zat ik op te wachten!
Helaas is het allemaal niet even geloofwaardig. Als een kok (Cuba Gooding Jr., wat een held) die nog nooit een pistool in zijn handen heeft gehad, met een kanon vliegtuigen uit de lucht gaat schieten en Rafe en Danny (als echte helden) met een enorme kater in hun uitgaanskleding van de avond tevoren in een vliegtuig stappen en zo’n zelfde trucje doen, wordt ik nog maar amper meegesleept in dit ‘drama.’
Maar, wat nu? Deze Amerikaanse film kan toch niet eindigen met een slag die de Amerikanen verliezen? Dat kan toch haast niet?
Nee, inderdaad niet.
‘It’s time for payback!’ Al de stoere mannen staan op, organiseren een aanval met een paar vliegtuigjes en pakken de Japanners keihard terug.
Tadaa! En de Amerikanen winnen de oorlog.
Hè? Wat? Amerika wordt aangevallen door 350 Japanse vliegtuigen en verliest een hele vloot met daarop een paar duizend man, Tokio wordt aangevallen door een handvol vliegtuigen en moet een paar fabrieken heropbouwen, maar toch zijn de Amerikanen de winnaar? En niet alleen dat, dankzij dit ‘speldenprikje’ heeft Amerika (ze bedoelen zeker de geallieerden) de hele oorlog gewonnen?
Wat mis ik hier? En dan is de film nu afgelopen? Oh. Tja..
Het antwoord op de vraag die ik in de intro van deze recensie stelde lijkt me duidelijk. Nee, ‘Pearl Harbor’ is de vergelijking met ‘Saving Private Ryan’ niet waard. In tegenstelling tot ‘Saving Private Ryan’ waren het in ‘Pearl Harbor’ afschrikwekkende gevechtsscènes, slecht spel en lege personages, die een veel te lange film (drie uur) vulde.
De nieuwste Hollywoodhit blijkt niets meer dan een slap aftreksel van ‘Titanic’ met een hoop special effects en actie die het tekort aan diepgang absoluut niet compenseren. Gepubliceerd op 23 juli 2001