Pakketje
Met een nors gezicht staar ik naar het onzichtbare einde van het fietspad, trappend tegen de wind. Beter kun je de zaterdagochtend niet beginnen. Na een half uur kom ik aan bij een ogenschijnlijk klein gebouwtje, met verticale TPG-vlaggen hangend aan de buitenkant. Ik stap van mijn fiets en loop naar binnen om aan het werk te gaan. Ik ben sinds een paar weken namelijk zaterdagpostbode.
En daar komt nog best een hoop bij kijken. Ik heb al een ‘zelfstudiepakket’ mee naar huis gekregen, maar ik leer vooral van collega’s. Een week geleden is mij verteld waar de kluis staat waar de elastiekjes in bewaard worden. Grappig om te weten dat er zoveel waarde wordt verbonden aan zoiets pietluttigs als elastiekjes.
Ik ben net begonnen met het sorteren van de post, als er een collega naar me toe komt.
‘Hier.’ Hij legt een pakketje op tafel, daarnaast het ontvangstbewijs. Dan wijst hij grinnikend naar het doosje en zegt: ‘Je weet wat dat betekent, he.’
Het is een klein, wit, vierkant doosje, zonder afzender. Een onschuldig pakketje, lijkt het. En dat was ook de reden van de seksfabrikant, toen hij het witte, onschuldige pakketje verstuurde. Want alleen seksfabrikanten versturen dit soort discrete pakketjes.
Een paar uur later sta ik voor een bruine, eikenhouten deur. Ik bel aan, het witte pakketje door de hitte plakkend op mijn arm. Onderweg heb ik nog voorzichtig gerammeld, maar zonder resultaat. Ik ben benieuwd naar de persoon die opendoet, allerlei vooroordelen met strakke leren broeken en zweterige HEMA-overhemden spoken door mijn hoofd.
De deur wordt opengedaan door een normaal uitziende vrouw met opgestoken haar. Dertig, schat ik haar. Ik overhandig het pakketje, vraag om een handtekening voor het ontvangstbewijs, en nog geen minuut later is de deur dicht. ‘Veel plezier’, zei ik nog.
Ik loop de voortuin uit, en terwijl ik het hekje dicht doe valt mijn oog op het naambordje dat links van de deur hangt.
‘Mevr. Boeien.’
Zou dat…?
Gepubliceerd op 3 juni 2003