Oesters van Nam Kee
Door Simon
Deze film is gemaakt naar het gelijknamige boek van Kees van Beijnum. Het verhaal gaat over Een Grote Liefde die mis gaat. In het begin mooi, spannend, liefdevol. Later dramatisch en heftig.
Zo kennen we er wel meer. Ik noem een Turks Fruit van Jan Wolkers, in 1973 succesvol verfilmd. Of een Ik ook van Jou van Ronald Giphart, dat vorig jaar in de bioscopen te zien was. Een film die een stuk minder de kracht van het boek op het witte doek wist te krijgen.
Nu heb ik, in tegenstelling tot de hierboven genoemde titels, zelf het boek van Van Beijnum niet gelezen, maar kan ik los van een oordeel of het boek beter of slechter was, wel melden dat de film Oesters van Nam Kee absoluut geen slechte is.
Wel heb ik begrepen dat het verhaal voor de verfilming flink versimpeld is. Er zijn nogal wat zijsprongen weggelaten, of naar de achtergrond gedrukt. Dat deden (andere) scenarioschrijvers ook bij de verfilming van Ik ook van Jou en wel zo slecht dat de auteur van het boek Giphart het (ik geloof in de Nieuwe Revu) over een verkrachting van zijn boek had.
Bij Oesters is het met meer succes gedaan. Wat over is gebleven is een krachtig verhaal dat puur vertelt over de belevingen van hoofdpersonage Berry, in chronologische volgorde, zonder flashbacks. En die belevingen, maar vooral ook, de manier waarop Berry die beleeft, zijn leuk.
Want die 18-jarige Berry (Egbert-Jan Weeber), die maakt nogal wat mee. Berry is achttien jaar en komt van het gymnasium. Althans, daar is hij mee gestopt. Wat hij wel doet, is de hangjongere uithangen met zijn jattende en vandalisme plegende vrienden uit the hood van Amsterdam. Zijn, bovendien niet al te intelligente ('Kijk Berry, er zijn twee type vrouwen. Het ene type wil graag dat je om ze geeft en maakt het niet uit of je met ze neukt of niet. Het andere type vrouw wil graag dat je met ze neukt en maakt het niet of je om ze geeft of niet'), vrienden vertelt hij niets over zijn afkomst (upperclass).
Vanaf het moment dat hij enormous lekker wijf en aantal jaar oudere Thera (Katja Schuurman) op straat twee duivels-horentjes verkoopt, is hij smoor verliefd. Met haar 'beklimt Berry de toppen van geluk en genot', terwijl ondertussen het noodlot loert: 'wat goed is, mag niet al te lang duren', legt Thera hem al uit.
Zoals Thera hem wel meer uitlegt, ze is nou eenmaal een paar jaartjes wijzer, maar zonder ook maar ooit vervelend moralistisch te worden. Berry blijft lief, is lief, maar begrijpt niets van Thera. En Thera is wel verliefd, maar beseft ondertussen ook dat Berry haar nooit zou kunnen 'onderhouden'.
Als het dan uiteindelijk mis gaat tussen met Thera en hem, zijn criminele vrienden hem de verkeerde adviezen aanreiken en hij thuis door de problemen daar -zijn vader gaat vreemd- niet praat over wat er in hem omgaat, knapt er iets in Berry. Het maakt hem allemaal niets meer uit en gaat niet meer voor de woorden, maar voor de daden.
Op het einde loopt het allemaal dus wat uit de hand, maar geloofwaardig.
Dat is mede te danken aan Katja Schuurman, Johnny de Mol en Edwin Jonker die allen heel behoorlijk acteren. Maar toch vooral aan Egbert-Jan Weeber, het pas 21-jarige talent dat we hopelijk nog menigmaal tegen mogen komen in de bioscoop. Gepubliceerd op 27 augustus 2002