Ocean's Eleven
Door Simon
‘Ocean’s Eleven’ is de zoveelste ’Heist’-movie (film die draait om één, bijna onmogelijke, inbraak). Gisteren was het ‘The Score’, morgen is het ‘Heist’ en vandaag is het ‘Ocean’s Eleven’.
Is deze film, een remake van de gelijknamige produktie uit 1960, daarmee af te doen als saai? De dertiende uit een dozijn? Welnee! Lees verder over wat deze film zo ontzettend leuk maakt.
‘Dus, nadat we het systeem binnen zijn gekomen waar we niet naar binnen komen. Door de liftschaften waar we niet doorheen kunnen en langs de bewakers met uzi’s…’
‘En voorbij de camera’s’
‘Camera’s?’
‘Ja, dat was ik vergeten te vertellen, er hangen overal camera’s’
‘..goed, en langs de camera’s. Is het dan de bedoeling dat we zo naar buiten lopen met 150 miljoen aan cash in onze handen?’
‘Yeah.’
‘Oh.’
De basis van het verhaal moge simpel wezen, de opbouwende spanning brengt je op het puntje van je stoel, de oh-zo belangrijke timing van de grappen is op die momenten perfect en daarbij komt dat de acteurs van topklasse zijn. Niet alleen George Clooney, maar ook Brad Pitt, èn Matt Damon, èn Andy Garcia, èn Julia Roberts spelen mee in deze film. Hoe kan het dan eigenlijk nog mis gaan?
Danny Ocean (Clooney) is nog geen dag uit de gevangenis en loopt alweer rond met een geweldig plan. Hij wil op één avond drie grote Casino’s beroven, allen eigendom van Terrence Benedict (Garcia), de huidige vriend van zijn ex-vrouw (Roberts). Om die klus te klaren, brengt hij een team bij elkaar, de elf man van Danny Ocean.
Stap voor stap bereiden zij de klus voor en dat natuurlijk met de nodige komische voorvallen, tegenslagen en zijsprongen. Dat je slechts een beperkt beeld krijgt van hoe ze het aan gaan pakken, zorgt ervoor dat je, als ze het plan uiteindelijk tot uitvoering brengen, nog voor de nodige verrassingen komt te staan.
Het is duidelijk dat regisseur Steven Soderbergh de cursus ‘Hoe maak ik een goede Heist-movie?’ heeft gevolgd. Hij castte de juist acteurs voor de juiste rollen, bouwde de spanning geweldig op en kwam met een onnavolgbaar slot, dat een ieder ook deze keer weer op zijn of haar achterhoofd doet krabben en denken: ‘hè? Hoe hebben ze dat nou weer voor elkaar gekregen?’ Om hen uiteindelijk toch nog met een tevreden gevoel de bioscoop uit te laten lopen: ‘wow, dat was gaaaaf!’ Gepubliceerd op 2 februari 2002