MTV
Mijn enige penvriendin woont in Israël. Vier jaar geleden begonnen we te schrijven. Twee keer per jaar ontvang ik haar brieven. Ze is Palestijns. Negentien jaar. Communiste in hart en nieren. In haar brieven schrijft ze hartstochtelijk en bitter over de Palestijnse kwestie. Ze is politiek actief en bezoekt veel congressen. De staat Palestina is voor haar het paradijs.
Vorige maand stuurde ze mij een ansichtkaart. Ze schreef over haar nieuwe studie, over de verkiezingen en de huidige toestand: "The gouverment is becoming brutal and more inhuman… we can do nothing but fight against racism and discrimination". Volgens haar is Sharon de schuld van alles – het liefst ziet hij alle Palestijnen in kampen, zodat hij kan zeggen dat héél Israël van hem is. Hij is nog zeker vier jaar premier. Mijn penvriendin haat Bush – hij levert wapens aan Israël. De Palestijnen hebben alleen stenen. Zo nu en dan een wanhopige kamikazeactie.
Vorige week dacht ik aan mijn Palestijnse schrijfbuddy. MTV Engeland had een debat georganiseerd tussen kijkers en Tony Blair. Onderbroken door reclame praatten zij over de dreigende oorlog met Irak en de situatie in het Midden Oosten. Blair zat in een fauteuil, te midden van veertig fanatieke studenten uit de gehele wereld. Soms schreeuwde een uitgenodigde Irakees dat Saddam slecht was. Voor de rest heerste orde. De studenten hingen aan de lippen van Blair. Ze wilde hem onderuithalen. Blair toonde ballen, zoals men zegt, door plaats te nemen in het vagevuur; studenten zijn stuk voor stuk pacifist. Blair verloor geen discussie. Heerste een premier waardig. Hij noemde de Palestijnse kwestie oplosbaar. Ik dacht aan mijn penvriendin. Hoe wanhopig zij de zelfmoordaanslagen verdedigt. Hoe diep haar haat voor Sharon en Bush woekert. Haar onbewuste antisemitisme.
Blair vergiste zich.
De Palestijnse kwestie kent geen oplossing.
Gepubliceerd op 18 maart 2003