Mr. Deeds
Door Simon
Deze film is niet serieus te nemen. De grapjes zijn slap, het verhaal laat geen cliche ongemoeid en de acteurs lijken de film zelf geen moment serieus genomen te hebben. En wie loopt in die parade voorop?
Het is de sta-op comedian Adam Sandler die de hoofdrol vervult in deze film zonder pretenties. Ik kan me van de van Saturday Night Live afkomstige Sandler voorstellen dat hij als grappenmaker heel leuk is, maar 96 minuten film maken is heel andere koek.
Dat is ook precies waar het mis lijkt te gaan bij Mr. Deeds. Adam Sandler wil een hele lading grappen aan elkaar hangen en concludeert dat daarvoor film het beste medium is. Maar, moet hij gedacht hebben, een film vereist ook een verhaal. Dus heeft Adam Sandler zich, met die lading grappen op zak en wie weet met regisseur Steven Brill aan de hand, een middagje teruggetrokken op zijn kantoor en een verhaal bedacht: boerenjongen met gouden hart, erft een bedrijf ter waarde van 44 miljard. En dan? Erhm.. hij komt naar de grote verdorven stad en hangt deze New Yorkers een spiegel voor (heb je Crocodile Dundee gezien?). Uiteraard zijn er de slechteriken die de wereldvreemde boerenjongen willen misbruiken, maar nog mist het er iets. Iets romantisch natuurlijk. Laten we er een meisje bij bedenken! En het meisje is eerst een slechterik, maar gaat wat van hem leren.
"Zo!," zeiden Sandler en Brill, nu moet ik alle ingredienten klaar hebben voor een film die iedereen wil zien: een hoofdrolspeler waar iedereen zichzelf in herkent, een stel echte rotzakken, liefde, haat, een mooie vrouw, een moraal, een romantisch einde en dan maken mijn fantastische grappen de film tot een geheel.
Althans, zo lijkt het.
Twijfel over mijn theorie kreeg ik omdat al die ingredienten erg authentiek op me overkomen, het is haast een sprookje, een moralistisch vooroorlogs verhaal.
Dus ik op bezoek bij mijn grote vrienden van imdb.com en wat blijkt: de film is gebaseerd op Mr Deeds Goes to Town. Uit 1936. Dat verklaart.
Het verhaal van Mr Deeds is dus nog van voor de watersnoodramp. Uit die rare tijd dat er een lelijk mannetje met een smal snorretje onder zijn neus opstond om een wereldoorlog te veroorzaken. Hadden ze toen eigenlijk al auto's?
Het is jammer dat er dan een klojo als Sandler (of is het de voor enkele zeer slechte films verantwoordelijke regisseur Brill geweest?) zonder enige fantasie een lullige verfilming maakt.
Feit blijft dat het verhaaltje zo simpel is, dat het in zijn onvervalste clichematigheid, ook wel weer iets liefs heeft. Of zo. Gepubliceerd op 25 november 2002