Meneer Schijndels
Door Joost
Maandagochtend. Om half zeven stipt opstaan, om na een voedzaam en perfect gebalanceerd ontbijt nog even je kinderen te kunnen zien, voordat je om kwart voor acht in je Volkswagen Passat leaseauto stapt. Om vervolgens driekwartier te gaan filerijden om perfect op tijd op school te komen.
Joost portreteert één van zijn minder favoriete leraren. Want wat kunnen docenten vervelende mensen zijn! Maar bij Scholieren.com klagen we niet alleen maar, lees deze ode & bekijk de eregallerij.
Daar loop je met je herenschoenen, die met een extra stevige hak, de personeelsingang naar binnen, en ziet daar je leerlingen al wachten. Je leerlingen zijn nog een beetje in de roes van het weekend, maar nee, jij niet. Dit is je uitgelezen kans om nog even indruk te maken met je gister opgepoetste lakschoentjes. Even lekker hard met je hak de vloer aantikken bij elke pas, zodat je leerlingen zich alvast kunnen opmaken voor jou, de gezaghebbende. In je linkerhand een anderhalve literpak Bar-Le-Duc bronwater, in je andere hand een zwarte koffer, en met tussen je oksel de nrc.next van vandaag.
Precies op tijd doe je de deur open. Wanneer je leerlingen eenmaal binnen zijn doe je de deur dicht en gaat net de bel: je snuift de geur van een nieuwe dag. Je neemt plaats en verheft je al van nature zware stem: “Goedemorgen mensen, pak je boeken voor je”. Je neemt ondertussen zelf je spullen uit je nette, fatsoenlijke tas, maar ondertussen hoor je de deur voorzichtig opengaan: een laatkomertje probeert onopgemerkt naar binnen te sluipen. Met je adelaarsogen heb je de prooi direct te pakken: De Leerling. “Ha! Volgende keer op tijd komen hè!” Helemaal perfect, zoals het hoort, schrijf je de naam van desbetreffende leerling op het absentieblaadje. ‘Zo, die kan lekker een uurtje inhalen’, denk je, en ondertussen geniet je van binnen van je machtspositie.
Na wederom een perfecte werkdag verlaat je om 16:30 stipt het schoolgebouw, om je blinkende blauwe leaseauto, de mooiste auto op de persooneelsparkeerplaats, van twintig meter afstand open te maken, zodat iedereen het hoort. Ondertussen zie je zo’n verwarde natuurkundeleraar die allang met pensioen zou moeten zijn, in zijn pauperbak wegrijden. ‘Wat zou hij toch jaloers zijn op mijn glimmende volkswagen’, denk je stiekem.
Na nog eens driekwartier filerijden kom je thuis in je twee onder één kap woning. Je stapt uit, en werpt eerst een vlugge blik op de voortuin van die ordinaire buren van je: “schandelijk”. Vervolgens kijk je vol genoegen naar je eigen voortuin. Weliswaar twee bij vijf meter, maar wél helemaal netjes onderhouden. Je perfectie blijkt zelfs uit je voortuin.
Dat je in het weekend verder niks beters te doen had dan je voortuintje schoffelen en je lakschoentjes poetsen, doet er dan ook niet toe.
Schijndels is niet de echte naam van deze docent, die wel echt bestaat.